Toch op een professioneel visum?

Gaandeweg, na het verzamelen van informatie en het aanschrijven van mensen die ons aangeraden worden, wordt het duidelijk dat een professioneel visum een veel beter en goedkoper idee is dan een investerings visum. Daarnaast heb je dan ook gewoon de tijd om rustig te zoeken naar land, zonder dat je MOET investeren binnen de termijn van het toeristenvisum.

De mensen die aangeraden worden, vinden we via de verschillende Facebookgroepen ('Ecuador Expats', 'Vilcapeople', 'Nederlanders in Ecuador'). Hoe ideaal is dat!? Het enige wat het lastig maakt, is; je mag geen negatieve dingen schrijven over bedrijven in Ecuador. Dat is verboden. Dus om eerlijke kritiek te krijgen over de shipping companies of de emigratie agenten....dat gaat dus niet.

Maar gelukkig schrijven mensen dan een pb waarin ze eerlijke adviezen geven. En zo komen we gaandeweg aan betrouwbare mensen en informatie.
Een van die betrouwbare mensen heeft al een hoop voor ons uitgezocht (gratis) en zette ons aan om te gaan voor professioneel visum. Dat is goedkoper en makkelijker te verkrijgen. Dus we hebben onze opleidingen aangeschreven en krijgen een samenvatting van de studie. Deze moet in het Spaans vertaald worden, een apostille krijgen (een totaal nieuw begrip voor me, maar dat betekend gewoon een stempel van een rechtbank; ze zijn gek op stempels daar volgens mij).

We gaan dan nog steeds als toerist in eerste instantie en regelen de rest daar. Wel moeten we meenemen; onze geboortebewijzen, trouwbewijs, diploma's, etc. En allemaal met een apostille stempel.

Op het moment dat het professioneel visum toegekend is (tegenwoordig duurt dit geen maanden meer blijkbaar, maar een paar weken) kunnen we de container laten komen.

Helaas is er in Ecuador geen liefde voor gringo's (buitenlanders) en proberen veel mensen je op allerlei mogelijke manieren geld afhandig te maken. Dus het verschepen kan daardoor erg duur worden. Tenminste vanaf de binnenkomst van het schip in Ecuador, want de uitklaring en de reis overzees is helemaal niet zo prijzig.

Vanaf binnenkomst in Guayaquil begint het spannende stuk. Moet je toch nog invoerbelasting betalen over bepaalde spullen? En hoeveel? Moet je mensen omkopen om je spullen te importeren? Of heb je geluk en kom je er zonder geldverlies doorheen? Zijn er spullen gestolen? Of is alles er nog?

Vele ervaringsverhalen laten zien dat je maar beter gewoon ervan uit kunt gaan dat er spullen zullen missen en dat het je meer gaat kosten dan je dacht. En toch blijft het schijnbaar de moeite waard om je spullen mee te nemen, omdat spullen aldaar vaak prijziger zijn dan hier. En vaak ook van een mindere kwaliteit.

De laatste tijd gaan mijn dromen al over de emigratie. Ik droom over in een vliegtuig zitten (en van alles vergeten zijn, chaos gevoel), over dozen inpakken (alles ingepakt en ik kwam er toen achter dat ik de verkeerde dozen gebruikt had), over in Quito rondlopen (kleurig, vol, druk). Ondertussen gaat alles hier gewoon door. Bevallingen, telefoontjes, zwangerschapsspreekuur, kinderperikelen en afspraken, Eric die druk aan het werk is met het renoveren van een huis waardoor ik ineens regelmatig kook en boodschappen doe. Iets wat ik al jaren niet meer gedaan heb!

Het lijkt net alsof er, tussen alle normale dagelijkse bezigheden, al een verandering gaande is. Ik voel 'm en ik zie 'm soms. Maar het is nog vaag en onduidelijk. Zoals het koken en boodschappen doen; een heel ander soort bezigheid en echt al een stukje afbouwen van mijn werk.  Ik ben ook uit bepaalde activiteiten gestapt die mij 'naar buiten trekken', omdat naar binnen gaan momenteel beter voelt. De voorbereidingen voor het afscheidsfeest in juni en het Spaans leren met z'n allen, het zijn allemaal nieuwe activiteiten die zich richten op het vertrek.