Op 27 mei 2017 schreef ik de laatste blog en nu, op 7 september 2017, verblijven we alweer 2 dagen in Quito, Ecuador. Tussen 27 mei en nu is er natuurlijk een heleboel gebeurd.
We hebben op 10 juni een afscheidsfeest gegeven (heerlijk!), spullen verkocht via 3 'open huis dagen' en via marktplaats en facebook, verzekeringen (en nog een hoop meer) afgezegd, diploma's en andere documenten voorzien van een apostille, ik-Tanja- heb nog drukke maanden gehad met betrekking tot mijn werk en een goede afronding daarvan, persoonlijk afscheid van mensen nemen, het huis helemaal leegmaken, schoonmaken en goed achterlaten, etc, etc.
Het bleef maar hollen, rennen, vliegen.
Ik- Tanja- heb wel behoorlijk last vd hoogte hier (tegen de 3 km), sinds aankomst. Zelfs als ik plat in bed lig heb ik nog hartkloppingen en ademtekort. Steeds een gevoel van 'te weinig zuurstof'.
Alleen Mar en Eric hebben er geen/minder last van.
In het vliegtuig begonnen ze schijnbaar al met de aanpassing aan de ijle lucht te maken, ongeveer halverwege de vlucht. Eric merkte dat toen hij bij de toiletten een man tegenkwam met een bloedneus, die uitleg kreeg van de stewardess dat dit kwam door de aanpassing aan de ijle lucht.
Het is verder minder 'vreemd' of 'anders' hier dan ik van tevoren gedacht had. Ik weet eigenlijk niet eens precies wat ik verwacht had, maar wat het ook was, het gaat makkelijker dan ik verwacht had. Ook het woordjes Spaans praten gaat k.
Vandaag stond er eigenlijk maar 1 ding op het programma. En dat was; Carlos zou s'ochtends tussen 8 en 9 bellen om een afspraak te maken om s'middags langs te komen.
Carlos is een familielid van de huiseigenaar en weet veel over auto's. Onze eerstvolgende activiteit is namelijk een auto kopen, zodat we onze zooi kunnen vervoeren naar andere oorden, later.
Eric vroeg de huiseigenaar gisteren 'is he reliable?' Deze zei 'Yes, of course; he is family!' Eric: 'that doesn't mean a thing actually.' Dit bracht de man aan het lachen.
Daarna zei hij 'He is very friendly'. Ok.
Vandaar dat we natuurlijk al de hele dag nog geen telefoontje van Carlos hebben ontvangen. ;-)
We hoorden pasgeleden van iemand die vaker in Ecuador was, dat dit normaal was. Dus we denken er verder nog niet veel van. En in NZ ging het ook zo. (Soms denk ik wel eens dat Nederland het enige land in de wereld is waar mensen wel eens eerlijk zijn op het beledigende af en waar het niet normaal gevonden wordt om zo met afspraken om te gaan.)
Diegene vertelde het volgende verhaal:
Mensen zouden op bezoek gaan bij vrienden die op 2 uur rijden woonden om daar s'avonds te gaan eten.
Toen ze op de afgesproken tijd er niet waren, wachtten de mensen met hun eten een poos en belden toen. De vrienden zeiden dat ze er binnen 15 minuten zouden zijn, terwijl ze eigenlijk net vertrokken waren en er dus zeker nog 1.5 uur over zouden rijden.
De mensen wachtten geduldig met het eten, al deze tijd. Er viel geen onvertogen woord.
Waarom deden die vrienden dat zo? Omdat ze het vervelend vonden om de mensen teleur te stellen die met eten aan het wachten waren door eerlijk te zeggen dat ze net vertrokken waren.
Gecompliceerd hoor. Voor mij tenminste.
Eric stuurde de huiseigenaar een appje met de vraag of hij Carlos even wilde vragen of hij nog kwam. De huiseigenaar appte terug dat hij verhinderd was, maar snel contact op zou nemen. Dat kan dus ook nog uren duren. Of zelfs morgen worden.
Eric zei dus net; zal ik niet gewoon zelf een auto gaan kopen? Samen met jou en de taxichauffeuse (annex tolk, annex gids)?
Ik zag de arme vrouw in gedachten al pogen te onderhandelen met garage eigenaren. En met haar gebrekkige Engels en ons gebrekkige Spaans zou dat best een uitdaging worden. En ook een tikje pijnlijk, omdat ze het zo graag goed wil doen voor ons...
Wat me deed denken aan gisteren.
Ze had ons afgezet bij een soort grote shoppingmal om een simkaartje te kopen en boodschappen te doen. We vroegen of ze mee ging voor de broodnodige vertalingen van dingen. Dat was ok, a 12 dollar per uur.
Nadat we langdurig bezig waren een simkaartje te kopen en te koppelen aan een Nederlands paspoort (heel gedoe, heel blij dat zij er was), gingen we met z'n allen wat drinken.
Ik wilde graag kruidenthee. In Nederland ga ik vaak voor de verse muntthee. Maar hoe dit duidelijk te maken?
Ik begon over 'herbal thee'. Zij en de waitress keken me nikszeggend aan. Dus toen ging ik over op 'dried herbs, dried plants? Dried vegetales(=Spaans denk ik)? Dried peppermint? Chamomille?
De waitress keek moeilijk, maar besloot me tegemoet te komen door me een zakje met wat gedroogde dingen te laten zien. Ik zag wat gedroogde planten en een stukje gedroogde sinaasappel. Het zag er wel interessant uit. Dus ik nam dat.
Zitten we later aan tafel; ik met een soort fruitsoep en de gids met een soort groenachtig water met ijs erin. Eric had gewoon capuchino, dat bleek vrij simpel.
Ik vroeg haar wat ze nou had. Bleek ze dus ijs muntthee te hebben. 'Mentha'.
Ok, als ik er dus niet uitkom met Engels moet ik echt m'n latijn ophalen. Mentha piperita is natuurlijk gewoon pepermunt en dat wist ik eigenlijk ook wel.
Wel echt heel erg lekker zo'n dagje niks. Buiten in de hangmat hangen, de was doen, bijkomen, mediteren.
De zon schijnt, adelaars vliegen over en gekke vogeltjes met geel/rode buikjes kijken me aan vanuit de takken van de bomen, terwijl een loslopende hond naast de hangmat gaat liggen relaxen.
Lem is vandaag al wat minder 'depressed' dan gisteren ('I just try not to think about anything. That helps.'), Mar hangt zoals gebruikelijk achter haar laptop en Beer is goed aan het herstellen van een dubbele oorontsteking en duizelingen. Eric hangt ook over een bank heen, zogenaamd aan het wachten op Carlos, maar eigenlijk ook gewoon aan het genieten van het niksdoen.
Na weken rennen en druk zijn is dit wel heel weldadig. :-)