Ramiro kwam opgetogen binnenlopen op zondagochtend. Hij zei; ’I have brought you some soyabeans! You like?’ Ik sprong overeind om zijn enthousiasme te matchen en zei ‘show me’. Hij opende trots een zak die vol zat met tauge, wat natuurlijk scheuten zijn van de soja plant. Zijn grote oplossing voor het ‘carne’ probleem. Ik knikte dat ik ze wel lekker vond. “I will bake it for you’, zei hij vrolijk. Vanaf dat moment startte de bedrijvigheid die hoorde bij het organiseren van de barbecue.
Hij maakte een hoop dingen speciaal voor mij, om te compenseren voor mijn ‘grote probleem’ van vegetarisch eten. Een bak worteltjes met hummus om ze in te dopen, de gebakken tauge met een
honing/azijn saus en dan als klap op de vuurpijl; kaasfondue. Maria ging in het Spaans tegen hem tekeer, schijnbaar omdat hij het recept voor de fondue in de prullebak had gegooid. ‘He always
does this! He is so stubborn’ riep ze gefrustreerd en trots tegelijk.
Eric, die – net als Ramiro- erg van koken houdt, stond naast Ramiro te kijken hoe hij dit allemaal voor elkaar bakte. Ondertussen maakte ik groentespiezen –Eric’s idee om mijn ‘vleesprobleem’ op
te lossen- met champignons, uien, courgette en paprika. Alles bij elkaar was er veel te veel ‘speciaal voor mij’. Ik hoopte van harte dat iedereen ervan zou eten, ook al tikte Ramiro iedereen op
z’n vingers die een wortel wilde pakken ‘it is for Tanja!’.
De fondue was olie-achtig, dus ik noemde maizena als bindmiddel; Ramiro greep het pak maizena ‘Oh yes, almost forgot!’ en gooide het er zo in. Eric riep, net te laat, ‘you have to mix it with
water first!’, dus er zaten allemaal klonten in. Hoe hij dit oploste weet ik niet, maar de fondue was heerlijk. Hij had er anijs ingegooid, een geweldige combinatie.
Een gezellige middag met hun familieleden volgde. De schoonzus, Claudia, die in Ecuador geboren was, vlak nadat haar ouders helemaal vanuit Chili waren komen lopen om onder het bewind van
Pinochet (net na de dood van Allende) uit te komen, was zeer ‘direct’ voor Ecuadoriaanse begrippen. Haar zoon die daardoor (Chilenen zijn langer) bijna 2x zo lang is als een normale Ecuadoriaan
en die internationaal voetbal speelt, haar dochter die –net als Mar- in de puberteit is en ‘dus’ chagerijnig, ‘net als alle meisjes van die leeftijd’(zei Lem), haar man- de broer van Maria- die
advocaat is en suikerziekte heeft, net als de rest van Maria’s familie. Verder was er Juan, de broer van Jose, die ook een air-bnb heeft en goed Engels spreekt.
Met de rest van haar familie had Maria wat onenigheid, omdat ze allemaal erg fan zijn van Correa en zij niet. Ze is erg verbaasd dat dit zo’n wig drijft tussen hen.
Correa is de voormalige president van Ecuador, die 10 jaar op z’n troon heeft gezeten, tot -in de afgelopen verkiezingen- Moreno zijn plek innam.
Correa heeft Ecuador er economisch en sociaal enorm bovenop geholpen, maar in de laatste 5 jaar van zijn bewind werd hij zelf net zo corrupt als de corruptie die hij de eerste 5 jaar zo effectief
bestreden had. Maria’s ouders en zus vinden hem nog altijd geweldig –schijnbaar- en dat zit erg diep. Zo diep, dat het niet geaccepteerd wordt dat Maria dit anders ziet. Het doet haar
verdriet. Maar ze heeft besloten, geheel tegen haar eigen diplomatische karakter in, dat ze niet net gaat doen alsof Correa geweldig is, alleen maar om de lieve vrede te bewaren.
Ik ben altijd enorm geinteresseerd in mensen en heb me erg vermaakt deze middag. De verhoudingen tussen alle aanwezigen en hoe ze steeds opener naar ons werden, was erg mooi om mee te maken.
Op maandagochtend nam Maria ons mee naar het ministerie voor dat (verdomde) certificaat, wat we nodig hadden om een bankrekening te openen. Quito weer in, al die vervuiling, drukte, chaos, files,
alleen om te horen dat we dit niet konden krijgen op een toeristenvisum. Maria werd erg boos daar en ging twee keer terug naar de ambtenaar om te vertellen dat ze het waardeloos vond dat ze dit
afgelopen vrijdag niet even hadden gezegd.
Geen bankrekening dus. We gingen wel naar een Bank, simpelweg om te kijken of een transfer van geld -zonder account- wel mogelijk zou zijn, maar dit was niet zo. Toen we toch in het winkelcentrum
waren, kocht ik wat spullen bij een apotheek om Beer te kunnen ‘opereren’.
Beer heeft sinds aankomst in Ecuador ontstoken tandvlees boven zijn verstandskies. De kies is nog niet helemaal doorgebroken en er verzameld zich daardoor voedsel onder het tandvlees, wat er nog
deels overheen zit.
Ik kocht dus lidocaine gel om te verdoven en H2O2 om te ontsmetten en mee te spoelen. Bij een boekwinkel kocht ik een scherp (papier) mesje om het vlees een stukje open te snijden.
Dit soort kleine operaties doe ik al bij onszelf en de kinderen sinds ik eerst verpleegkunde en daarna verloskunde heb gestudeerd. Ik heb zelfs wel eens de huid boven het oog van het zoontje van
een vriendin/collega gehecht, toen hij was gevallen en dit iets te ver openlag. Zijzelf wilde dit niet bij haar eigen kind doen, dus ik heb het verdoofd en gehecht, terwijl zijn vader hem
stilhield op de tafel....
Dus Beer’s tand moest in principe een kleine moeite zijn. Beer voelde het inderdaad helemaal niet, het snijden met het mesje, nadat ik er een aantal druppels lido-gel op gesmeert had. Wel heel
fijn dat je in een apotheek hier gewoon alles kunt krijgen. Het ziet er naar uit dat het ontstekings probleem nu opgelost is.
Op maandagmiddag heeft Eric nog 2 auto’s bekeken. De tweede auto leek het degelijkst, het best onderhouden en de eigenaar leek het meest betrouwbaar. Vandaag, dinsdag, wordt de auto gecheckt in
een garage vanaf 15 u (22 u Nederlandse tijd). We zijn vóór deze tijd gaan lunchen met Karina, onze taxichauffeuse/gids/tolk, die aangaf een zeer goede lerares Spaans te zijn voor onze kids, als
we dit wilden. Ze zag al van verre aankomen, dat als we een auto zouden hebben, we haar niet veel meer nodig hadden. Een goede zakenvrouw, dus. ;-)
De lunch was Europees duur; we bleken in het verkeerde restaurant te zitten. Carlos had een zogenaamd 'containerrestaurant' aangeraden om te eten. Containers waren relatief goedkoop en compact en
het eten was relatief goed. Maar helaas niet bij dit reataurant....Het eten was niet denderend EN het was idioot prijzig.
Carlos kwam Eric na het eten ophalen om naar de garage te rijden met hem.
Ondertussen wachten we in spanning af of de auto, een Toyota Prado, voldoet aan alle eisen van de garage (en van Eric). Het zal namelijk wel weer heel lekker zijn om ons eigen plan te trekken en
daadwerkelijk, net als normale toeristen, de omgeving verder gaan exploreren. Het liefst dus voordat we dinsdag naar het zuiden afreizen om Francesca in Malacatos te ontmoeten.
Francesca is onze 'agent', die ons gaat helpen een verblijfsvergunning te regelen. Ze is een -oorspronkelijk- Canadese, die graag buitenlanders helpt in de wirwar van bureaucratie en regeltjes
met haar perfecte beheersing van het Spaans en vertolkingen van onze papieren.
