Cotopaxi

Voortdurend moeten we onze plannen bijstellen. Niks loopt zoals 'vantevoren bedacht'. Dat geeft soms een wat 'onwerkelijk' gevoel. Zijn we wel werkelijk op dezelfde planeet als een maand geleden? Gelden hier andere spelregels in deze dimensie? Eigenlijk werkt het vooral op onze lachspieren, als de verbazing/frustratie eenmaal gezakt is.
Eric heeft bijvoorbeeld besloten een blog te schrijven 'Het kopen van een auto in Ecuador in 105 gemakkelijke stappen'.

Afgelopen vrijdagavond kwam Carlos ons vertellen dat het verkrijgen van de Matricula (een soort keuringsbewijs/apk) in twee stappen ging. En dit terwijl wij dachten alles mooi geregeld te hebben, omdat de Matricula op maandag gepland stond. Maar schijnbaar was er nog een tweede deel wat nog niet gepland stond?!?
Onze planning was om op dinsdagochtend (19 sept) naar Cuenca te rijden, weg uit Quito. In 1 dag 8 uur te rijden over de Andes richting Zuiden. Op woensdag zouden we dan al in Vilcabamba zijn en op donderdag met onze agent kunnen afspreken. Maar-ondanks dat Carlos deze planning kende- kwam hij met deze informatie op vrijdagavond. Laat. En op het online programma, waarop je je afspraak voor de tweede stap voor de Matricula zelf kon inplannen, was pas op donderdag de eerste plek.

Zucht.

Misschien dan maar proberen om het tweede deel van de Matricula in Loja te regelen in plaats van in Quito? Carlos vond dat niet aan te raden in verband met een hoop extra papierwerk (kan het nog meer??). Maar wat dan?

Vervolgens komt dan, enige tijd na het vertrek van Carlos, de oplossing binnenlopen in de vorm van Jose.

We hadden dit huis gehuurd tot komende dinsdag. Diezelfde dinsdag kwamen er alweer nieuwe mensen in, dus simpelweg verlengen zat er niet in.

Maar als Jose het verhaal hoort, zegt hij; dan cancel ik die nieuwe mensen toch gewoon?

Wij; 'uhh, can you just do that?' Hij; 'It's not good for business, but it suits me better too' (hij was die dinsdag namelijk de hele dag in Guyaguil, waardoor hij de nieuwe gasten niet kon verwelkomen.) Op Airbnb kan dit schijnbaar gewoon.

Dus dan maar naar het zuiden op vrijdag....

Mijn boekingen voor overnachtingen in Cuenca en Vilcabamba bleken gelukkig heel simpel te verplaatsen te zijn.

Op zaterdag konden we de auto uit de garage ophalen. Hij was helemaal klaargemaakt voor de eisen van de 'Matricula'. Ze maakten hem helemaal schoon van buiten en van binnen terwijl de laatste dingetjes gebeurden (Kan ie nog witter? Hoezo was ie vies?).

Hierna raapte Eric al z'n moed bij elkaar en stortte zich in het verkeer van Quito, wat ook (of misschien juist?) op zaterdag omvangrijk was. We gingen langs 'Automax' om wat laatste auto accessoires te kopen. Een prachtige grote winkel, haast onbereikbaar met de auto (3x erlangs gereden voordat we doorhadden hoe we erbij kwamen, vervolgens 1 uur vastgezeten in straatjes om weer terug te kunnen keren...), maar allerlei redelijk standaard spulletjes hadden ze niet. Zoals bijvoorbeeld cupholders voor je drinken, een zeil voor over de imperial, lampjes voor de lichten, etc. Zoals veel winkels in Quito (tot nu toe) die vreemd gesorteerd zijn; Een heleboel verschillende soorten motorolie, honderden zelfs, dat wel. Ook veel stuurbekleding en veel wielversiering. Beer zei: 'Ze zijn alleen voor het uiterlijk volgens mij.'
Autorijden is een hele belevenis in Quito. Invoegen is simpelweg flink duwen (wie kan het hardste, meest imposantste duwen?) en inhalen doe je rechts en linksom. Vervolgens toeter je als het stoplicht ergens op groen gaat, of als je het ergens niet mee eens bent. Achteraf toeteren mag ook (als je wat traag bent). Ook rijd men grotendeels zonder filter en op diesel, waardoor de zwarte rook je om de oren vliegt. Je kijkt vooral niet verder vooruit dan je neus lang is en hebt meerdere engeltjes op je schouder. Korte samenvatting van autorijden in Quito.
Helemaal kapot (maar levend!) kwamen we zaterdag thuis.

Met frisse moed gingen we zondag 17 september ons allereerste toeristenuitstapje maken! We hadden besloten de op één na hoogste (5897 m) vulkaan van Ecuador te bezoeken. Degene die we bij het landen van het vliegtuig zagen, met z'n besneeuwde top. De Cotopaxi had z'n laatste uitbarsting in januari dit jaar en wordt dus gezien als 'actief', maar kan momenteel wel veilig bezocht worden. Vanwege de hoogte van het omliggende natuurgebied (4000 m) waren we niet van plan de vulkaan te beklimmen (wat ook mogelijk was). We hebben namelijk nog steeds moeite met de hoogte hier in het huisje (2900 m) bij veel activiteit. We besloten er gewoon heen te rijden (1.5 u), er rond te rijden (ongeteerde wegen), wat te lunchen (met uitzicht op de vulkaan) en weer te gaan. Dit bleek al een hele dagtocht te zijn.

De heenreis ging grotendeels over grote wegen. Onze Tomtom (die eigenlijk een Garmin is) vertelde in het Spaans exact wat we moesten doen. Er zat geen Engelse stem in (misschien wel te downloaden?). Binnen de kortste keren begrepen we in elk geval dat 'derecha' rechts was en 'izquierda' links. Waarom onze Garmin van de terugreis een soepje maakte, begrijpen we nog steeds niet. Maar eigenlijk was het daardoor wel leuker.

Zelfs Lem moest toegeven dat het wel heel leuk was. Hij wilde daarbij wel zeker stellen dat we hem niet hieraan zouden houden; 'you guys always take it out of proportion! When I say something is fun, you say that I loved it. I am not saying I love it, ok! But I have to admit that it is fun.' Dus ik zei tegen Lem; 'don't worry, we will take it out of proportion and remember that you really loved it.' Lem; 'diepe zucht'.

Het was een beetje bewolkt, dus de top van de vulkaan was verborgen in de wolken. Maar toen hij deels zichtbaar werd; wow! Prachtige kleuren, er leek gewoon lava onder de sneeuw uit te komen.
De weg die we moesten volgen om weer in de bewoonde wereld te komen was niet geteerd en erg slecht onderhouden. Een hele uitdaging. Vooral omdat we de hobbels minder goed voelden als we harder reden, maar daardoor soms te laat de diepe kuilen zagen....een goede vuurdoop voor onze kar. Hij is nu niet meer zo wit!

We passeerden Alpaca's, wilde paarden, ezels, gieren en zwerfhonden (die elkaar schijnbaar zelfs opaten...). Ook bleek zondag vrijwel overal een dag te zijn van feesten. Overal kwamen mensen samen in de dorpen. Om te eten, te sporten, te zingen.
Dankzij de Garmin zagen we een hele hoop dorpen, feesten en natuurschoon in een zeer langdurige terugreis (stond ie ineens ingesteld op 'snelweg vermijden?).

Even iets over 'het slapen': in Nederland sliepen Eric en ik in een ruim tweepersoonbed (1.80 meter) met een soort astronautenschuimlaag erop. Heerlijk zacht. Verder ben ik iemand die 'los' wil slapen. Niks geen lepeltje/lepeltje of adem in m'n nek, knotsende knieen, etc. Veel ruimte om me heen graag, zodat ik me kan 'afsluiten'. We hebben zelfs twee verschillende dekbedden, omdat ik het sneller koud heb en hij altijd warm is en dus alles afgooit.
Gewoontes gewoontes....

(Eric heeft deze issues niet en kan vrijwel overal goed slapen.)

Hoe dan ook: geen astronautenschuim hier. Geen dubbele dekbedden. Een tweepersoonsbed(je) van 1.40 m breed. Een enkel dekbed. Heel normaal eigenlijk, niks mis mee. Maar hoe dit te doen voor het gewoontedier (=ik)?
Geen enkel probleem blijkt: We zijn elke avond zo moe dat we gewoon in slaap vallen en ik vind, na een week, dat het bed gewoon heel ruim is. Eric gooit nog steeds z'n dekens af, die allemaal op mij belanden. Soms word ik dan benauwd, warm en naar adem snakkend wakker en gooi het terug. Het bed is hard, maar alles went.
En eigenlijk vind ik het gewoon bevrijdend dat ik nu gewoon in slaap val zonder alle tierelantijntjes.
Volgende week eens proberen te slapen in een 'hangtent'!