Op wat doofheid na ( wat waarschijnlijk als functie heeft alle prikkels een beetje te dempen van de hoeveelheid aan gebeurtenissen en informatie die onze kant op komt) ben ik weer beter.
Ik besef dat ik een hoop overgeslagen heb over onze belevenissen voordat we in Vilcabamba aankwamen en ook die van de dagen erna, dus ik zal een korte samenvatting geven. Een beetje zoals de
samenvattingen die we -bijna dagelijks- aan de kinderen geven, omdat ze onmogelijk overal bij kunnen (en ook willen) zijn. De saaie telefoongesprekken, app's, afspraken met makelaars, emails,
etc, missen ze vaak. Waardoor er soms toch aardig wat gebeurd is, stiekem, zonder dat ze het weten. En dat terwijl we erg graag de beslissingen met z'n allen willen maken.
Correctie...; Eric en ik willen dat.
Wat Beer betreft kiest hij heel bewust de momenten en tijden uit om erbij te zijn. Wat Lem en Mar betreft is het ook ok als het land al gekocht is en het huis al gebouwd en ze gewoon rechtstreeks erin kunnen trekken zonder enig gedoe. -En tijdens iedere samenvatting moet Lem ook altijd weer even de mening ventileren dat hij echt niet snapt wat we hier nou aan het doen zijn en dat Vilcabamba ECHT niks is.-
De samenvatting:
We hebben Quito, als rechtgeaarde toeristen, even in vogelvlucht op een woensdag (20-09) bekeken. De kabelbaan gaf een prachtig uitzicht (foto's) en de oude binnenstad was echt mooi. De dag erna, donderdag de 21ste september, gebeurden de laatste verbeteringen aan de auto en werd de matricula afgegeven, zonder al te veel extra 'hassle'. Carlos en Eric zijn zoveel samen opgetrokken in deze weken dat ze vrijwel vrienden zijn geworden.
Vrijdagochtend vertrokken we naar Cuenca, een rit van 8 uur rijden, dwars door de Andes. Het gebied wat we unaniem het mooiste vonden, was het gebied vlak voor Cuenca. Beer zag daar gouden gras waar hij de onbedwingbare neiging van kreeg er in te gaan liggen en Lem vond het vooral ook heel groen, wat echt heel erg belangrijk is in zijn opinie (en ook zeker wel in die van ons). Het goud-groene landschap met steile bergen, glooiende heuvels, bossen sprak ons allemaal wel aan.
In Cuenca zou de eigenaar ons opwachten buiten zijn huis (hij had geen adres gegeven, alleen een grove locatie op google maps), maar dit liep mis. Dus na een dag rijden waren we niet heel erg
blij dat we nog een hele tijd naar hem moesten zoeken in het donker, het huis niet schoon was en er geen drinkbaar water was. Dit waren maar een paar van de vele dingen die er mis waren met deze
woning, maar ik heb het verbannen naar het rijk der vage/onplezierige herinneringen en wil het graag daar laten. We waren het er in elk geval met z'n vijven over eens dat een slechte review
erover op Airbnb zetten, wel enige voldoening zou geven. (Lem was daar ook zeer bij betrokken.)
De dag erna reden we naar Vilcabamba. Een rit van 4 uur, ook weer door het Andesgebergte. En gaandeweg werd het steeds warmer. We reden duidelijk naar een minder hoog gelegen deel van de Andes.
We lunchten in een 'echte' Ecuadoriaanse eetgelegenheid voor de eerste keer. Een, volgens onze Garmin, niet bestaand dorpje, met een lelijk restaurant-achtig gebouwtje wat nog niet af was met
vieze tafels, stoelen en vloer. Er zaten alleen locals en er was maar 1 soort maaltijd; soep met daarna rijst met salade en kip of vis. Daarnaast een glas 'jugo' (=sap). Lem en Mar wilden
zogenaamd niks, nadat ze even om zich heen gekeken hadden, maar het was gewoon prima en vullend eten. En we zijn er niet ziek van geworden (ook enigszins belangrijk). Mar besloot gaandeweg dat ze
wel een maaltijd wilde en nam de vis, wat een heerlijk pielwerk was om van de graten af te eten.
Het landschap tussen Cuenca en Loja sprak ons allemaal zeer aan. Het had dan wel geen gouden velden, maar het was er bebost en groen. Er waren ook veel vlakke stukken land tussen alle bergen. Na
Loja werd het landschap bruiner en verdorder naarmate we dichter bij Vilcabamba kwamen....
-Voor de zoveelste keer vroeg ik me af waarom het toch dit gebied was, wat steeds naar boven kwam in meditatie.-
De locatie in Vilcabamba was prettiger dan die in Cuenca; een aardige, oudere, Amerikaanse, alleenstaande vrouw wachte ons op. In haar eentje had ze haar plekje vorm gegeven met behulp van een
tuinman en een paar bouwers (die zich toch enigszins verantwoordelijk voelden voor een vrouw alleen en haar echt goed hebben geholpen). Wij sliepen in een eenvoudig maar functioneel
een-kamerhuisje en de kids sliepen in hangtenten.
Dat was tenminste de bedoeling, maar dat ging Lem toch echt niet doen. Hij ging nog liever dood. Dus Lem kreeg een slaapplek in de auto en later in haar huisje, in een logeerkamer. Mar sliep zo
slecht in de hangtent dat ze later in de week ook bij Lem op de kamer ging liggen. Maar Beer hield het goed vol in de buitenlucht, met haar Duitse herder (Tiko) die hem elke ochtend vroeg wakker
kwam maken.
Ergens in deze week hebben we onze agent twee keer ontmoet en met haar een hoop doorgesproken. Ze gaf ons iedere keer zoveel informatie dat onze hoofden tolden na afloop. De rest van de tijd brachten we door met -voor mij- beter worden, rondrijden en de weg iedere keer kwijt zijn en overal eeuwen over doen. Over boodschappen, over bij een afspraak komen, over met een makelaar naar huizen kijken. Alles leek uren en uren op te slokken en om elke avond om 20 u konden we onze ogen niet meer openhouden.
Eric begon zich steeds onbehaaglijker te voelen. Een zieke vrouw waar hij niet op kon terugvallen, alles wat eeuwen duurde, het leek alsof chaos ons meenam en opslokte. Ik was toen nog te ziek om er iets mee te kunnen, maar voelde heel goed aan waar hij last van had. We kregen geen voet aan de grond, we leken op een stuurloos scheepje midden op zee. We zwalkten dan weer naar links, dan weer naar rechts, naar gelang de golven of de wind ons heenduwden. We liepen achter feiten aan en bezochten gebieden die niet goed voelden, op zoek naar een huurhuisje. Mediteren lukte me niet, ik kon op geen enkele manier orde in de chaos brengen.
Op een ochtend zette Eric zichzelf tot mediteren. En daar begon een trage omslag in onze chaos. Toen ik die ochtend wakker werd was hij al een paar uur wakker (zoals meestal) en legde me zijn inzichten voor. "We moeten terug naar onze focus, we moeten stoppen met reageren op dingen, maar alles weer terug in onze hand nemen.'
Voorstel 1 was; zet onze zoekactie openlijk op de 3 facebookgroepen van Vilcabamba. Dus ook met het stukje 'mediteren' en dergelijke. De boodschap ; we zoeken land en we zoeken gelijkgeaarde mensen moest er natuurlijk ook bij zitten.
Voorstel 2; zet ook op de groepen dat we een huurwoning zoeken voor een maand, met gewenste details erbij.
Voorstel 3; laat dingen die niet lopen los. Het visum bijvoorbeeld; onze afspraak bij een of andere professor die onze diploma's moest ondertekenen duurde maar en duurde maar. Het komt vanzelf een keer. Geen energie in stoppen verder.
Meteen al kwam er meer stroomlijn in ons leven, na het bespreken en uitvoeren van deze voorstellen. We kregen een prive bericht van Franse mensen die met dezelfde ideeen hier terecht waren gekomen en maakten een afspraak om elkaar te ontmoeten. Ook had de professor ineens tijd, vonden we een betrouwbare makelaar (wat tot dan toe niet gelukt was) die ons goed hielp met zoeken en kwam er wat orde in de dagen. Het bleef wel druk en vermoeiend, maar op een 'betere manier'.
Afgelopen zaterdagochtend 30 september hield onze week op het land van de Amerikaanse vrouw op; zij had nieuwe gasten en we moesten weg. Op donderdagmiddag meenden we (eindelijk) een leuk huurhuis gevonden te hebben. De troep en de viezigheid was ontzaggelijk, meer dan we tot dan toe gezien hadden, maar de potentie was groot. Het lag aan de Vilcabamba rivier, vlakbij Vilcabamba, er was veel ruimte en groen om ons heen, er was een zwembad, er waren 4 slaapkamers en het was niet extreem duur (wat in dit gebied zeldzaam is).
De eigenaar, een zekere 'Milton' beloofde alles schoon te maken en op te ruimen en te repareren voor zaterdag. Hij vroeg 100 dollar aanbetaling, omdat het een heidens karwei zou zijn en hij geen zin had om het voor niks te gaan doen. De makelaar vond dat ok, maar wilde wel dat hij ondertekende dat hij die 100 dollar gekregen had, ter bescherming van ons.
De dag erna, toen we er even kwamen kijken, was er niemand. Wanneer gingen ze schoonmaken? We vroegen ons ten zeerste af of ze dit ooit voor Zaterdag klaar zouden hebben. Een uur later kwam hij met zijn vrouw en dochter aanzetten en begonnen ze aan het karwei. De hele dag werkten ze door tot in de avond. Om 16 u zei de dochter -die een beetje Engels kon- dat ze morgen(zaterdag)middag wel klaar zouden zijn. Dan zou het huis schoon en opgeruimd zijn, de electriciteit gemaakt, het zwembad gebruiksklaar, zijn honden zouden weg zijn en de werklui (die veel kabaal maakten omdat ze iets voor hem aan het bouwen waren) zouden uiterlijk binnen een week weg zijn.
Ik had al deze punten, op z'n Nederlands, via google translate, toegevoegd aan het contract. Hij leek akkoord. Maar de dag erna zei hij (stonden we daar met al onze spullen al een uur op hem te wachten voor de ondertekening van het contract wat om 10 u gepland stond) dat de honden moesten blijven en de werklui ook. Hij stak ons de 100 dollar toe, we namen het aan en gingen verbijsterd weer weg....!?!
De makelaar kwam er maar niet over uit hoe stom Milton was. Hij was totaal loco zei ze en ze ging nooit meer iets van hem verhuren. Ze wilde niet eens meer met hem praten. Uren ging ze erover
door. Wij hadden al vermoedens vanaf het moment dat degene die het internet kwam installeren zachtjes vertelde dat we alles moesten documenteren in de omgang met deze man (vandaar de voorwaarden
op papier). Veel dank nog daarvoor, internetmeneer!
De makelaar nam ons meteen hierna mee naar een property vlakbij die van Milton; het was duurder maar in elk geval min of meer schoon en opgeruimd. En er was een zwembad (iets wat Eric erg
belangrijk vond; het was elke dag tegen de 28 graden). We maakten de snelle switch hiernaartoe met al onze spullen. Natuurlijk zijn hier ook 'dingetjes mis', dat schijnt wel bij Zuid Amerika (of
alleen Ecuador? De makelaar is Colombiaans en beweert dat ze daar wel netjes en schoon en op tijd zijn) te horen. Veel wordt gedaan voor het uiterlijk van dingen, maar niet voor de
functionaliteit. Toch hebben we het nu zeer leefbaar gemaakt voor onszelf. En ondanks dat er een horde nonnen net deze week in het appartement bij het zwembad zitten (waar volgens de makelaar en
de eigenaar nooit iemand was) en regelmatig veel lol hebben -of heel hard bidden- en moeite hebben met zwemmende mannen, is het heel ok hier. Zeker voor een maand.
De Franse mensen hebben we afgelopen zondag ontmoet; grote herkenning en veel 'klik', dus die ontmoeting gaan we voortzetten en uitbreiden. Zij zijn hier pas 3 maanden, dus er zijn veel dingen die ook zij nog moeten uitzoeken.
Op maandag gingen we met onze agent naar Loja (de dichtsbijzijnde enigszins grote stad) om onze diploma's bij Senecyt in te leveren. Dit verliep redelijk soepel. Het was een hoop papierwerk, maar we waren meteen aan de beurt en alles werd meteen gedaan. Dus hierna is het afwachten of onze diploma's geaccepteerd worden en we verder kunnen met de visumaanvraag.
We hebben groot boodschappen gedaan in Loja; vooral veel keukengerei gekocht (wat niet in het huisje aanwezig was) en veel voorraad (eindelijk een goede koelkast die we kunnen vullen).
Vandaag, dinsdag, is onze eerste dag zonder geplande activiteiten. Dat is zo heerlijk, dat smaakt naar meer! Lekker lang in bed liggen, chatten met wie er uit Nederland toevallig online is, rustig samen ontbijten, kletsen, mediteren, etc. De makelaar had een aantal stukken land gemaild naar ons om te bekijken. Een stuk land sprong eruit bij m'n meditatie, dus dat wordt een volgend project. De chaos vind enige orde. Het stuurloze scheepje heeft een beetje meer richting.
