To be or not to be, sequel.

The following information might not have a lot to do with our life in Ecuador, but it influences me so much in everyday life, that it does belong here, in a blog:

As a midwife I had a certain way of working. A not very common way. My base of working was the autonomy of the pregnant/birthing woman: Me following their right to make their own choices.

Since 2013 I worked this way and only this way, without ANY concessions to my own fear or the fears of the world around me (in the years before I was too scared and not strong enough).

And there is a lot of fear around childbirth. It might be THE area in life (next to dying) that conjures most fear. 

We would so much like to have some control over these areas. Which causes most of us to lay our faith in the hands of others. Because we can not control it. At all. But the hospital, the doctor, the midwife, seem to have it all under control. So let them decide.

(I think that a lot of people are scared of the responsibility choice brings, as well. It is maybe easier if someone is responsible?)

I did not work this way. I never decided for anyone. I made a vow to myself that I would face my own fears and would never make anyone do anything because 'I was scared' or 'uncomfortable' with a situation.

It is a funny thing, going down this path -because it is a path and it leads somewhere, so much is clear to me now-. At the start I learned so much about my own fears, later on I learned so much about the fears of my surroundings. And the thing with fear is: it disappears when you face it. Just face it. Don't deny it, don't push it down, don't pretend it isn't there, just look at it. Look at it and accept it. And then it fades away. It loses grip.

When this has happened you are free to make a choice.

One only needs courage and honesty to deal with one's fear.

So when I say that I learned so much, I mean: I had and have fear and I know I do, now. I feel it in my stomach, in my body, I recognise my defenses against it, how my mind wants so much to give it reason... That is what I learned: How I handle it. I have also learned how other people handle it. I have seen the telling signs when someone denies it, pushes it away.

I have learned how we kid ourselves. Everyone has a different way to kid themselves.

What I am trying to say is; it is a path. It is not just a decision somewhere in time and space; it follows on. It is not just something you can do at work and not in your life. It is not a 'trick' you can learn. It changes everything, through and through.

And; there is no way back, only further into an unknown territory.

I found that it is not an option to turn back once you found a way to be really authentic and thrutful in your life and work and also to be able to grow, learn and see others grow and learn and others find a way to make authentic choices that are right for them at that time. Simply because you are. And you are, simply because they are.

And it all came from the choice to work according to autonomy; freedom of choice.

I can never live or work any other way, anymore. It would be like choosing to lose myself, lose my feelings, my thoughts, my authenticity, my soul.

That sounds pretty dramatic, but that is how it is.

And I believe the most important thing in life is the freedom of choice.

What use is living life without this?

 

So, I worked this way. What does it look like to work this way: Nothing is 'set'. I explain what is normally done and why this is normally done. Example: Bloodpressure is normally measured every check. Why is this done, what are the advantages and what are the disadvantages and do you want to have this done as well? Same for ultrasound, blood checks, feeling for growth and position of the baby, listening to the heartbeat of the baby, having checks at all, etc.

By showing the choice (that everyone has, but does not know they have) an interesting process follows for the pregnant woman. She has to think. Responsibility for her baby can cause her fear. She might want some guarantee from me that if she does not want a scan, everything will still be fine. I do not give her any guarantee, giving some guarantee would be the same as lying. 

For most people this will not sound reassuring at all. But for some people this is exactly what they want and the most reassuring thing in existance. They are not after (some illusionary) 'safety', they don't want 'easy', they want to think, they want to doubt, they want to FEEL. They want to search for their right way. And what their 'right way' is, is something I don't know. They don't know either, up front.

Having a scan could be their right way. Having no scan could be their right way. I will never try to convince them. So a new path starts. And for every pregnant woman, a new path evolves. I found this a magnificent journey, I undertook with each one of them and they with me. Sometimes a very hard journey, when things did not go according to their expectation, their wish or their plan. If the birth was harder then they expected, eventhough they made their own choice on every step of the way.

Still; when it has been your own choice you are not a victim. And for most people this is VERY important. More important then their own life. Being a victim is crushing to them. 

The people that came to me, were the people that wanted this experience. They very consciously came to me. Even if it meant they had to drive very long distances to see me or if they had to pay a lot of money.

The talks ('checks' ) would take a long time, because of all the things that needed to be explained, things that required choices. And because of the fears we encountered along the way. "I don't want to make a scan, but not making a scan makes me scared' ' Why would you not make a scan?' " I am afraid it will harm the baby' ' Let's say it does nothing to the baby, why would you then make a scan?' 'I want to know if everything is ok' ' what would happen if it is not ok? And what does 'not ok' mean?' Etc. Long talks to get to the bottom of the motivation to do something or to not do something.

How is it to live with no certainty? With not even the illusion of certainty?

 

I think that we, the women, the men, the baby's and me, did a lot of good. We brought a lot of positive change. To our own lives and to the lives and mentality of others. That is what I think. But...

 

For a system, any system, autonomy is a problem though. Actually; it is a threat. It is a threat to the status quo of the system if people make their own choices.

Like Sylvia Millecam made her own choice to live an die in a way that suited her best and denied regular treatment. Still the system made sure her health care providers were prosecuted. Because the system doesn't want chaos. The system can't except death, unless the dying was done through an accepted, orderly routine. And when people make their own choices, chaos is sure to happen. It will be messy. There will be life as well as death and it will not be orderly.

The system hopes that when it gives a lot of attention to the unsafety of making your own choices (this has been in the news a lot and for a long time) and to the unsafety of going to health care providers that work in an unwanted way, people will come to their senses and just trod along with the rest of the people and make 'normal', 'accepted' choices and let themselves be led by fear.

The system also hopes that getting rid of all unwanted health care providers will make it impossible for people, who still want to do 'unnormal' and unaccepted things, to do so.

The system wants to view individuals as not being able to make informed choices. It wants to view them as victims. In order to rule, fear is imprinted.

Let's look at the system of our body. What would I be in that system? What would the people be, that came to me? They very often were non-vaccinators, non-compliant with other parts of the system, homeschoolers, unassisted childbirth-ers, but also doctors, other midwives, veterenarians, psychologists that wanted autonomy and knew the system all too well. 

We would be cells that think we have a better way and will do our own thing, thereby confusing the body-system. In a body we might therefore be cancercells. And the body might not be able to change in a way that makes it possible for these cells to live among al the other cells and create a new status quo. And then the body dies. This is still often what happens with cancer by the way and I wonder if there is another way. Maybe the cells that do their own thing could benefit the body instead of kill it. But for now, in our current reality, that is not the case. And maybe it is therefore logical the system tries to kill these cells, even if they might be benificial. Because they challenge the status quo. The general sameness of everything. And I would be seen as the cell who started it, instead of the cell who came into being, because there was a need for it (among a lot of other cells).
As long as the body does not recognise there is a need for a different approach, it will have to kill these cells or die itself.

 

The system, of course, is not some distant thing that we can't change. It is us. It is the consequence of our own fear of change. Of our own comfort zone.

 

Why I am writing this post:

In 2016, during a birth, a baby died. I was the midwife at this birth. It was a homebirth, but medical advice would have been to birth in a hospital, because there was a medical risk in this case. It is unsure if that would have changed the outcome, but in a way that doesn't matter. Because that was not the chosen route.

I already have had some confrontations with the system way before this, in the form of clashes with hospitals, the health inspection, people from child and youth services, Postnatal care organisations, etc. In simple terms; I was a thorn in their side and just didn't disappear. 

I always stayed true to myself and had the belief that the constitutionial law, which says autonomy is the birth right of every individual, would prevail.

But after this birth, they really wanted me to stop working: They started an investigation through the criminal justice system. Seeing whether I could be charged with manslaughter. 

What this did to the mother was undo-able, unthinkable. She had to go through trauma after trauma. After having lost her baby, the system took her baby that same day for section and research. The system, in a bid to appoint the one 'guilty', walked all over her.

This was for me probably the hardest part of the whole ordeal of the last 1.5 years. I could do nothing to help her, because I was the one being investigated. I was interrogated by the police, a judge came to my house with the police to take all the documentation of the birth, it was a nightmare.

At the same time another part of the legal system, the part which researches health professionals, started an investigation as well.

It became very clear to me, very very clear, undeniably clear, that they would do anything to stop me. And I could also understand why, eventhough it made me sooo angry. I have had days, weeks, where I was only angry. Angry at the injustice, angry at being so powerless, angry at the stupidity. I had periods where I didn't manage to sleep. In the mean time I continued working. But something in me told me, I had to stop.

 

There were two reasons for me to stop.

One reason was, that I simply did not believe in my work anymore. I have described this in an earlier blog ('to be or not to be').

The other reason was, that I could understand why the system wanted to get rid of me. And that I had to take the battle to the ultimate level, if I even wanted to win it. I had to go to the high court to win this case. And even then, it would not change anything. The system would always make people fight like this, it would never matter how many people would win. Still, this option of fighting is really fitting my character.

The plan to go to Ecuador was already existing since we arrived in the Netherlands in 2012. We also knew we were going to leave somewhere in 2017/2018. So starting a battle of this size, would make our plans impossible. I had to choose between being right in the eyes of others on the one side and on the other side leading my own life. 

I eventually chose leading the life I wanted to lead. 

So I awaited all this time the outcome of this idiocy. 

Only last week did I receive news from the criminal justice system; they had to drop the case, because they could not show, without doubt, that there was a direct link between how I worked and the baby's death. So jail was out of the question. 

Two weeks ago I received, from the Health Inspector, a letter that stated they ARE going to start a court case about my work as a health professional.

The worst possible outcome of a case like this, is that they take away your right to practice. Since I have already done this myself, very consciously, I don't mind that outcome.

What I do find important, is that this case runs correctly. Which means I don't want to simply 'let it happen'. I want to make sure I follow myself, again, every step of the way. I want to do this case as I live my life and as I have worked these last years. Real. Authentic. Me. 

Not following my fears or those of colleague's.

Not becoming a martyr or a victim of the system.

Not be the sacrificial lamb for the system to shut down all autonomy.

Not be sacrificed by colleagues who are afraid this case will end the possibility for midwives to assist autonomous women.

Taking full responsibility for the choices I made and will make.

 

There are colleagues that have accused me over the years of endangering the profession. To them I say; you have done that all by yourself. By constantly making concessions, following your fears, not standing up for your clients, not thinking for your self. If midwifery, which is an endangered profession world wide, ceases to exist, it will not be because of how I worked. It will be because of the fear of the majority of midwives and the fear of women in general.

The fear is really a women's fear and a real women's issue. Fear of being an outcast. Fear of people not liking you. Fear of authority. Fear of not being taken seriously by the doctors or by your colleagues.

The endangerment to the midwifery profession is because it is a woman's profession and full of women's issues and fears.

Making this profession full of men's idea's (when you study midwifery almost all literature is written by male obstetrician's) and patriarchal truths, will not save the profession either. The only thing that can save it, is women standing up for themselves and for each other. 

I, by myself, don't have the power to end a profession, by how I work or how I will handle this court case. I might be strong, I might be courageous, but I am not that powerful.

So own up to your own failures. Look at yourself in the mirror.  

 

The court case will be public. I might not be there 'in the flesh', because I don't live in the Netherlands anymore, but I will put my mark on how this case will go. Whatever the outcome will be, the process towards it will be mine.

 

Addition in Dutch 20 april 2018:

 

"Ik heb een mededeling.

 Ik heb mijzelf uitgeschreven uit het BIG register als verloskundige (de BIG is niet de snelste instantie, maar het proces daartoe is in werking gesteld). Dat is een redelijk extreme stap. Ik werk al meer dan een half jaar niet meer als vroedvrouw (wat misschien ook nieuws is voor een aantal hier) en heb deze stap definitief gemaakt door middel van uitschrijving uit de BIG.

 Ik heb hier meerdere redenen voor, die ik hieronder zo eerlijk mogelijk en met mijn huidige inzichten zal verwoorden. Mijn tijdlijn bevat met name mensen die op de een of andere manier gekoppeld zijn aan mijn werk en daarom vind ik dat het wel kloppend is om dit open te gooien op deze plek.

 De voornaamste reden om me uit te schrijven is een interne reden die (zoals de meeste interne redenen) getriggerd is door een externe gebeurtenis. Zonder de externe gebeurtenis was ik waarschijnlijk pas veel later de consequenties gaan nemen van wat er intern gaande was (ook wel een redelijk bekend proces voor veel mensen denk ik). 

 De externe gebeurtenis betrof een onderzoek naar de mogelijkheid van het starten van een strafzaak tegen mij (vanuit het Openbaar Ministerie) en het vrijwel tegelijk starten van een onderzoek om een tuchtzaak te starten tegen mij (vanuit het IGZ). Deze onderzoeken starten na een doodgeboorte van een baby, thuis, bij een zorgvraag buiten de richtlijn (in dit geval betrof deze zorgvraag de wens van een aanstaande moeder om thuis te bevallen terwijl de richtlijnen een ziekenhuisbevalling aanraadden in haar situatie).

 Deze externe gebeurtenissen waren allemaal bij elkaar voldoende om een enorme impact op mij te maken. Ik heb natuurlijk vaker met IGZ te maken gehad door de manier waarop ik werk, maar om onderzocht te worden als een verdachte voor moord was toch wel een aantal stappen te ver voor mij om te kunnen behappen.

 Ik herinner me nog goed het trauma wat het openbaar ministerie deze cliënte aandeed door, na de verschrikkelijke ontdekking dat haar kindje dood geboren was, haar baby van haar af te nemen voor sectie, tegen haar uitdrukkelijke wil. Ik herinner me nog goed de overhoring door een rechercheur en een inspecteur van de strafafdeling van het IGZ. Hoe de vragen op een manier gesteld werden die mij zouden moeten dwingen tot bepaalde uitspraken. Hoe ze de ondervraging opgezet hadden om mij in de val te lokken met betrekking tot een onderdeel ervan. Ik herinner me hoe een rechter commissaris en een aantal agenten op een ochtend in mijn huis stonden om het dossier van de cliente te komen innemen met een dwangbevel. Zij deden dit omdat ik het dossier niet mocht afgeven: mijn cliënte hield mij aan mijn eed tot beroepsgeheimhouding.

 Het is een complete gekte om hierdoor heen te gaan. Niet bevattelijk, eigenlijk in eerste instantie ook onverwerkbaar. Maar mensen zijn sterk en ik kwam er wel doorheen en verwerkte het ook. Ik overleefde heus wel alle emoties, slapeloze nachten en enorm gevoel van machteloosheid, angst, woede en frustratie. Mijn pogingen om mijn cliënte te beschermen tegen de gekte en het feit dat ik die macht simpelweg niet had. Het verdriet en de onmacht die ik voelde.

 Maar wat het OOK deed, was het volgende; het stopte mij in mijn pas. Ik werd gedwongen stil te staan, innerlijk. En dat leverde me het volgende inzicht op:

 Ik was al geruime tijd aan het werken, terwijl ik er eigenlijk niet ‘echt’ meer in geloofde.

 Toen ik me op het pad begaf van autonomie en het gevecht om te zorgen dat vrouwen hun eigen keuzes konden gaan maken, toen geloofde ik nog volledig in mijn eigen extra waarde daarin. Ik geloofde dat ik vrouwen kon helpen bij het uitzoeken van wat ze eigenlijk precies wilden en waarom ze dit wilden. Ik geloofde dat ik, door bij een bevalling te zijn en zelf mijn eventuele angsten onder ogen te komen, ik vrouwen de ruimte gaf om een heel eigen proces te bewandelen.

 Ik denk dat het ook echt zo was, want als ik nu schrijf ‘ik geloofde toen’ dan lijkt het net alsof ik nu vind dat dat toen niet zo was. Nee, ik denk dat het toen WEL zo was. Met de inzichten die ik zelf had in die tijd en de inzichten die cliënten hadden, denk ik dat het klopte. En dat ik dus extra waarde had. 

 Het pad wat ik ingeslagen was, was echter (en dat had ik toen niet kunnen voorzien) een pad van voortschrijdend inzicht. Een mening die ik de ene dag had, kon de volgende dag al weer bijgesteld zijn. Ik was nooit bang om alles opnieuw te herzien. 

 In de praktijk ‘deed’ ik steeds minder tijdens een bevalling. Probeerde ik steeds minder invloed uit te oefenen op het proces. Mijn doel was, dat het hele proces dat van de moeder (en vader) werd en dat mijn invloed steeds verder verdween. Dit natuurlijk alleen bij de mensen die dit wensten. Samen bekeken we wat dit inhield en wat zij hierin wilden.

 Voor mij kwam daardoor gaandeweg alles op de helling te staan. Beginnend bij de functie van een Verloskundig Samenwerkings Verband, waarbij ik alleen veel tijdverlies zag gebeuren, veel eindeloos geklets wat nergens echt toe leid en ook een soort ‘machtsverband’ wat het voor vrouwen alleen maar lastiger zou maken om individueel aangepaste zorg te krijgen. 

 Daarna de functie van het kwaliteitsregister (waar ik in NZ wel aan meedeed; ze hadden het daar al langer). Leid het tot kwaliteit? Of tot automatisering van bepaalde handelingen en tot een ‘niet nadenken’? Veel onderwerpen in het register (met name degenen die verplicht waren) spraken me niet aan. Ik las veel liever websites van ‘midwife thinking’ en van ‘unassisted childbirth’ en af en toe een onderzoek wat me aansprak en onderzoeken van de ‘kennispoort verloskunde’ om mezelf verder te helpen.

 Waarom zou ik zelf niet in staat zijn om mijn hiaten aan te vullen en mijn skills te trainen? Waarom moest dat geregeld worden van buitenaf? De mensen die deze dingen ooit uitvonden waren ook ‘gewoon’ mensen. Waarom zou hun uitgevonden handeling ‘kloppen’ en waarom moesten we het daarbij laten? Waarom zou ik niet zelf gewoon in staat zijn (en velen met mij) om nieuwe ideeën en handelingen uit te vinden en toe te passen OF erachter komen dat het beter was een hele hoop handelingen weg te laten?

 Als je werkt om autonomie neer te zetten, dan kun je niet anders dan zelf ook autonoom denken en je eigen autonomie met grote regelmaat bekijken. En mijn conclusie was dus dat het aanwezig zijn bij een VSV of het meedoen aan het Kwaliteitsregister niet pasten bij wat ik aan het doen was. Dus deed ik het niet.

 Het volgende wat me verliet was het waarde hechten aan de functie van verloskundige handelingen als:

 - het vaginaal toucher

 - Het luisteren van cortonen

 - Het uitwendig zwangerenonderzoek

 - het hechten van rupturen

 - etc.

 

Ik heb goede redenen om AL DEZE HANDELINGEN met zeer grote argwaan te bekijken, nu. En ik heb de knip er natuurlijk niet bijgezet, want die handeling voerde ik al heel erg lang vrijwel niet meer uit. Al ver voordat ik me ging bezig houden met autonomie. Toch heb ik nog wel eens 1 knip gezet in de afgelopen 5 jaar. Niet omdat het ‘nodig’ was vanwege de conditie van de baby, niet omdat het een totaalruptuur kon voorkomen, maar om een reden die op dat moment DE ENIGE REDEN was die er was. Het was een inschatting van het moment, een momentopname. Gebaseerd op 17 jaar ervaring en open staan voor vernieuwingen. Gebaseerd op mijn ‘zijn’ en het ‘zijn’ van de vrouw in kwestie, IN dat moment. Niet iets wat je kan oefenen, trainen of zelfs uitleggen aan anderen (‘ja in dat geval moet je dus een knip zetten’; nee dus). 

 Niet iets wat je kan herhalen of zelfs zou moeten herhalen. En ondanks deze ene knip blijft mijn mening dat de knip VOLLEDIG afgeschaft moet worden. Waarom? Omdat ik de arrogantie heb om te weten dat de meeste zorgverleners niet ‘zijn’ in het moment en de keuze dus zullen baseren op wat ze geleerd hebben en op hun angst. En dat ze daarmee meer schade doen dan goed. Daarom dus. Dat is hoe ze gemaakt zijn en hoe de maatschappij ze wil hebben.

 Dus dan kies ik liever eieren voor het geld en besluit dat de nadelen te vaak en te veel opwegen tegen een enkel voordeel, ik de gave om onderscheid te kunnen maken tussen wat nodig is en wat angst je ingeeft niet hoog heb staan bij collega’s en daarom vind dat de knip obsoleet is en moet zijn.

 Maar ook de veel voorkomende handelingen als het VT, het luisteren van cortonen etc; ze doen in mijn opinie vaak meer kwaad dan goed. Om heel veel redenen. 

 Een ervan is: ze leiden af van wat er ‘is’. De ontsluiting is een momentopname en het meten ervan zet een toon die de rest van de baring beïnvloed. 

 De cortonen zeggen maar zelden iets over de staat van zijn van de baby. Ze zeggen hooguit dat de baby leeft, of niet leeft. 

 De groei van de buik is een momentopname en ook het hebben van een mening over de groei kan een trend zetten van angst en ingrijpen die onnodig (maar niet te stoppen) kan zijn. 

 Want wat ‘is’ er echt op een bepaald moment. Meestal is er heel weinig ‘mis’, maar heel veel angst, onzekerheid die gereflecteerd worden door de uitkomst van zo’n VT, cortonen, groei. En daarmee ‘vast gezet’ worden en een trend worden. Want hoe overkom je stagnatie, zodra je het stagnatie gaat noemen? 

 Je gaat vertrouwen in iets buiten je, je aandacht gaat van binnen naar buiten en heel vaak zal het ook niet meer lukken terug naar binnen te gaan hierna. Het apparaat (CTG, doptone), de handeling (VT, vliezen breken, etc) en de mens die het apparaat bediend en de handeling verricht wordt het aanknopingspunt in plaats van hetgeen er gaande is ‘in’ je.

 Mijn handelingen werden gaandeweg steeds minimaler, mijn aanwezigheid nam ik scherp onder de loep. Ik begon mijn bestaansrecht als vroedvrouw te bevragen. Wat was mijn nut, mijn functie? Welke rol vervulde ik? En als de baring en de vrouw veel interactie en invloed van mij vroeg, wat vond ik daarvan? Achteraf had zo’n vrouw het idee dat ik nodig was geweest. Maar was dat wel zo? Wat had ze gedaan met haar angst en onzekerheid als ik er niet was geweest? Had ze de klus dan toch maar gewoon zelf geklaard?

 Zelfs als ik geen (of minimale) handelingen verrichte en alleen maar ergens zat te mediteren: de barende keek naar mij en mijn rust gaf haar vertrouwen dat de innerlijke oorlog ok was. Dat het misschien wel leek alsof ze dood ging, maar schijnbaar was het toch niet zo.

 

Al enige tijd voordat dit hele strafzaak gebeuren begon, was ik me dit al aan het afvragen. En ik duwde het weg. En iedereen om me heen zei dat ik belangrijk was, essentieel was, mensen verder hielp in hun processen. (Stug is vrijwel iedereen dit blijven volhouden trouwens, tot en met nu. Zelfs mijn man is van mening dat ik nodig was/ben.)

 Dus dan dacht ik er weer een tijd niet over. Tot het zich weer aan me opdrong. Maar ik wist niet zo goed wat ik ermee moest, met dit gevoel van ‘ben ik wel nodig’ en sterker nog: ‘wil ik deze rol nog wel vervullen’. Want tegelijkertijd kan ik aanvaarden en accepteren dat veel vrouwen wel zo’n persoon nodig hebben in deze rol. Dat ze in elk geval denken dat ze dit nodig hebben (en daardoor is het zo). En dat het dus goed is dat er vroedvrouwen zijn die zo werken, zodat deze vrouwen dit proces kunnen lopen met iemand. Alleen besefte ik dat IK deze rol niet meer wilde.

 Ik ga een ander voorbeeld uit mijn leven geven om duidelijk te maken wat ik bedoel met ‘deze rol niet meer willen vervullen ten opzichte van anderen’.

Mijn dochter was, vanaf dat ze een babietje was, een mens die het graag goed deed voor anderen. Dat was het programma waar ze mee leek te komen. Ik had bij haar nooit stuwing, nooit last van mijn tepels, ze dronk altijd exact op het moment dat het nodig was voor mijn borsten. 

 Ze was een makkelijke baby, een makkelijke en gehoorzame peuter. Zelfs zo sterk dat ze mijn gedachten probeerde te lezen, zodat ze kon doen wat ik van haar wilde. Vaak herhaalde ze als peuter letterlijk mijn gedachten, waardoor ik van mijn stuk raakte en ging twijfelen aan ‘was ik nou net hardop aan het praten?’. 

Toen ze kleuter werd wilde ze het liefst van mij een schema voor de dag, waar ze zich aan kon houden. Zo laat opstaan, zo laat tandenpoetsen, zo laat eten, etc. Ze voelde zich dan veilig en ze voelde zich dan ‘goed doend’ (a good girl…). Ze wilde taakjes die ze dan ‘moest’ doen.

 Later wilde ze dit ook van anderen om zich heen. Haar broers, haar vader, haar juf, haar vriendinnen. 

 Maar ik heb deze rol nooit willen vervullen voor haar. In plaats daarvan ‘was’ ik er helemaal voor haar. Ik legde meteen neer waar ik mee bezig was, als ze iets te zeggen had. Ik keek haar recht aan en ‘zag haar’ helemaal. Ik liet haar merken dat het mij niet uitmaakte of ze een good girl was of niet. Want dat maakte mij ook niet uit. Ik probeerde haar in alles te laten zien dat er alleen maar volledige acceptatie was van haar, maar dat ik niet de rol in haar leven wilde spelen die inspeelde op haar angsten.

 Natuurlijk vond ze genoeg andere mensen die deze rol wel af en toe voor haar wilden vervullen. Dat kan ook niet anders; zij had iets te leren van deze mensen die haar net zo kritisch bekeken als zij zichzelf wilde bekijken. Of mensen die haar ‘a good girl’ noemden, wat impliceerde dat ze dus ook een ‘bad girl’ kon zijn. Ik herinner me nog zo goed hoe ze dan in haar Australische accent en met haar hoge kinderstemmetje tegen me zei ‘Because I’m a good girl, eh mama?’ en hoe veel zekerheid dit haar in zo’n kort moment leek te geven, totdat ze het weer opnieuw nodig had om te horen of meemaken. Want diep van binnen zat daar die enorme angst om het fout te doen. En die viel niet op te lossen door ‘het steeds goed proberen te doen voor anderen’.

Dat is wat ik bedoel met; ik wil die rol niet meer spelen. Ik wilde niet meer degene zijn die de rol had van de geruststelling en de autonomie. Ik wilde dat de mensen gingen zien dat ze dit zelf waren. Dat ze alleen maar mij die rol hadden gegeven. En je kunt het niet iemand laten zien of ervaren als je zelf in die rol blijft zitten.

 Dus ultiem en uiteindelijk gezien leidde mijn pad onvermijdelijk tot dit punt. Logisch als ik terugkijk. Maar ik had het nooit van tevoren kunnen bedenken.

 En de gekte van het OM en de IGZ waren alleen maar momenten in mijn leven die mij dwongen dit onder ogen te komen. Die me deden stil staan en de tijd te nemen om mezelf nog eens goed te bekijken. En dat heb ik gedaan.

 Ik geloof niet meer in mijn aanwezigheid bij een bevalling EN ik wil de rol niet meer vervullen. De consequentie daarvan is dat ik gestopt ben met werken als vroedvrouw, dat geld ook voor hier in Ecuador (waar ik nu woon en met grote regelmaat aanvragen krijg; want in alle landen is de nood hoog en op de een of andere manier komen mensen er toch wel via via achter dat je vroedvrouw bent). 

 Andere redenen om me uit te schrijven uit het BIG register zijn:

 - Ik kan niet achter de vernieuwingen in de wet BIG staan (tav verloskunde) en wilde hier sowieso niet aan voldoen. Ik was een solo werker met een kleine caseload, wat met de vernieuwingen vrijwel onmogelijk gemaakt is.

 - Ik zou gedwongen worden om mee te doen met het kwaliteitsregister, wat ik nog steeds bullshit vind.

 - Ik vind de staat waarin de verloskunde in Nederland zich bevind enorm triest en zie daarin voorlopig alleen nog maar een verdere neergang. De energie die nodig is om hierin hoop te houden en ervoor te gaan vechten voelt voor mij nu als verloren tijd. Ik heb gevochten zolang als het zinnig voelde, maar dat voelt het niet meer. Ik wil me niet conformeren met wat verloskunde momenteel betekend, door zelf BIG geregistreerd te zijn.

 Ik heb een jaar lang met grote regelmaat getwijfeld of ik echt zou gaan vechten. Of ik een groots opgezette rechtszaak wegens smaad en laster zou starten tegen de schouwarts en de arts assistent gynaecoloog die in samenwerking de oorzaak zijn geweest van het feit dat het OM een onderzoek startte. Als ik mijn woede en frustratie had gevolgd had ik ze aangepakt. Maar ik volgde mijzelf en heb hard gewerkt aan het helder krijgen van mijn motivatie om dat wel of niet te doen. Ik koos uiteindelijk om het niet te doen. En na bijna 2 jaar pesten, hebben ze het onderzoek gestaakt. 

 Ik heb getwijfeld of ik moeite ging doen om de ingeplande tuchtzaak aan te gaan. Want zelfs als verloor, in een hoger beroep zou ik altijd winnen. (Net als Sophie in een hoger beroep altijd zou winnen.)

 Maar ik heb besloten van niet. Veel succes wens ik ze met hun tuchtzaak. Ik hoop dat ze voor zichzelf kunnen verantwoorden alle tijd en moeite die ze hierin hebben gestopt. 

 Het is duidelijk dat ‘ze’ allemaal erg graag wilden dat ik stopte met werken als vroedvrouw. Maar ik zou nooit om die reden gestopt zijn (in tegendeel). Aan moed en een irritante neiging om te blijven zeggen waar het op staat, ontbreekt het me niet. Ik had ze graag allemaal aangepakt vanuit mijn gevoel van rechtvaardigheid. Maar de energie en tijd die daarin had moeten gaan, wilde ik niet daarin stoppen. En ik heb niks te ‘bewijzen’. "