For English version; below pictures.
Afgelopen weekend losten we de laatste kleine onenigheidjes over het huur-koop contract op. De advocaat is er aan begonnen om
alle officiële gaten te dichten. Voor 28 februari zal ze hiermee klaar zijn en op 11 maart vind de ‘officiële’ ondertekening
plaats.
Nu dat helder is, zijn we begonnen met de praktische voorbereidingen. Samen met Arantxa zijn we het bouwen van een watertank
aan het regelen. Degene die dit voor ons gaat doen is een echte manus-van-alles. Zijn vaardigheden lopen uiteen van
tuinman en landscaper tot bouwer. Daarnaast kent hij (echt) iedereen en weet hij overal de beste prijzen te regelen.
Hij praat Spaans met een zwaar Andalusisch accent. Voor mij klinkt het soms alsof hij Zweeds praat in plaats van Spaans (beetje
zangerig). Gelukkig zit Arantxa erbij voor de vertaling. Af en toe doet hij, speciaal voor ons, zijn best om wat
verstaanbaarder te praten, wat wel fijn is.
Voor het bouwen van een watertank hebben we een vergunning(kje) nodig, wat geregeld wordt door hem –in samenwerking met een
technisch architect. Daar gaan een paar weken overheen, dus daar kan nu al mee begonnen worden. Vanaf 11 maart kan hij dan,
samen met een medewerker, starten met bouwen. Wij zullen daarbij ook helpen. Dat bouwen van zo’n grote -6m doorsnee, 3 m
hoogte-tank gaat ongeveer 12 dagen tijd kosten. Aangezien wij vanaf 15 maart op het land zullen leven, zullen we dus voor een
paar weken overbrugging een wat kleinschaliger water oplossing moeten vinden.
Zonnepanelen, batterijen, een generator, een grote belltent, een kleine caravan, zijn de dingen die we nu aan het regelen en
kopen zijn. Dan kunnen we vanaf 15 maart in elk geval daar leven met basale voorzieningen, om het vanuit daar verder uit te
bouwen. Het komt allemaal heel snel dichterbij!
In de tussentijd gebeurd er ook innerlijk heel erg veel. Te veel om op te noemen.
Nikki en ik zien elkaar elke maandagmiddag en we staan er iedere week versteld van hoeveel er veranderd in een week: ‘ik had
een paar dagen terug een inzicht over dit-en-dit, maar dat lijkt nu alweer maanden geleden’, is een veel voorkomende
ontdekking.
We hebben deze maandagmiddag ‘vast staan’, niet alleen maar om gezellig te kletsen (hoewel dat ook heerlijk is), maar ook om te
oefenen op ‘hoe samen een sessie te doen’. Hiervoor hadden we proefpersonen nodig. Een aantal weken geleden hadden we
bijvoorbeeld een proefpersoon die zich beschikbaar stelde.
Het idee is dan om een soort healing te geven.
Dit idee komt van Nikki; ze heeft ooit een healing ontvangen van 2 ostheopaten tegelijk. Ze voelde toen hoe krachtig de
samenwerking tussen twee mensen met dezelfde focus kon zijn. Ze ervoer die kracht namelijk ‘in zichzelf’ toen deze twee mensen
op haar gefocust waren.
Daar zat dus onze proefpersoon en daar tegenover zaten wij. Uhmm en nu?
Uiteindelijk gingen we beide in de energie kijken en zien wat we zagen. Aangezien er 1 miljoen dingen te zien zijn, moesten we
de focus versmallen aan de hand van vragen. We konden dan dus om de beurt een vraag stellen en kijken wat de energie ons
vervolgens liet zien.
Het was heel bijzonder om te merken dat we dezelfde dingen ‘zagen’. Eigenlijk vooral geruststellend.
Waarnemen is zoiets subjectiefs, het voelt vaak erg ‘eenzaam’. Nu we het samen deden en dezelfde dingen waarnamen, kreeg de
sessie een duidelijke ‘richting’. De proefpersoon merkte ook dat er behoorlijk wat gebeurde, ook al was haar niet helder ‘wat’
precies.
Uiteindelijk is ‘helen’ niks anders dan ‘de ander echt zien’.
Huisartsen van vroeger wisten dat ook; ze luisterden naar waar mensen mee zaten en losten daarmee 90% van de problemen op.
Mensen hebben het nodig gezien te worden in waar ze mee zitten; het is soms namelijk zo ontzettend moeilijk jezelf echt te
zien.
Dus wij, Nikki en ik, gaven de proefpersoon terug wat ‘zagen’, om de beurt. En dat was meer dan genoeg. De proefpersoon ervoer
hoe haar ‘optimale’ staat van zijn zou kunnen zijn door onze focus en haar eigen focus. Niet dat ze dat vanaf dat moment, in
stand kon/wilde houden in de dagen erna (sterker nog; ik zag hoe ze -bijna met opzet, leek het- zichzelf terug begon te brengen
naar haar ‘gebroken’ staat van zijn, vrijwel direct aansluitend aan de sessie), maar ze had iets ervaren wat ze eventueel later
weer kon ‘herkennen’ en –eventueel- kiezen. Er is natuurlijk een reden dat we zijn zoals we zijn, met al onze issues. En er zit
een gewenning, haast verslaving, in om die staat van zijn vast te houden.
Voor Nikki en mij was het in elk geval erg goed om meegemaakt te hebben en we zijn de proefpersoon erg dankbaar voor haar
aanwezigheid en openheid daarin. Ondertussen zoeken we naar een volgende ‘proefpersoon’ om mee verder te oefenen en exploreren.
Uiteindelijk is het allemaal onderdeel van mijn eigen pad om mezelf te leren kennen.
In Oktober had ik een
blog geschreven over een channeling die ik spontaan op een avond had gehad. Toen ik laatst die blog tegenkwam, besefte ik
dat ik weer vast zat en het ook nodig had om het opnieuw te lezen. Ik was namelijk ‘moeilijkheidjes’ aan het creëren met
betrekking tot de aankoop van het land (dat zag ik doordat dingen moeilijker gingen en ik ervan uit ga dat we alles zelf
creëren). ‘Barstjes’ in hetgeen wat zo vanzelf had leken te gaan.
De channeling herinnerde me eraan dat ik angst heb om mezelf neer te zetten, om een ‘afdruk’ achter te laten in deze wereld, om
invloed uit te oefenen. En ik besefte dat het land voor mij ook echt betekend ‘mezelf neerzetten’. Ook vanwege de retreats,
maar eigenlijk vanwege alles wat ik er zou willen doen. Dus dat ik mezelf onbewust alweer aan het boycotten was.
Sinds ik dat doorhad, ben ik daar maar gauw weer mee gestopt, wat een direct effect had op de land aankoop.
We zijn wat wandelingen in de verdere omgeving gaan onderzoeken en liepen afgelopen woensdag met z’n vijven een 10 km wandeling
in de Sierra Nevada. Werkelijk een spectaculaire wandeling. De hoogteverschillen maakten het vrij zwaar, maar de omgeving
maakte alles goed. We zagen zelfs wilde berggeiten voorbij komen. Zelfs Lem (die na 5 minuten wandelen al pijntjes hier en daar
kreeg) genoot van de wandeling.
Alleen de laatste 4 km waren een afknapper; Het landschap was minder interessant dan ervoor en het was 2 km constant omhoog
lopen en daarna 2 km constant naar beneden lopen. Na al 6 km gelopen te hebben was dat aardig pittig.
Het was voor Lem een breekpunt en ook voor Eric en mij wel echt een stukje ‘volhouden’. Lem was zo boos in die laatste km’s dat
hij haast wel iemand iets aan kon doen, maar tegelijkertijd had hij er de energie niet voor. Zijn statement ‘ik loop nooit meer
meer dan 1 km met jullie!’, veranderde gelukkig in de loop van het weekend naar ‘ik loop nooit meer meer dan 4 km met jullie’.
Op mijn constatering dat het iedere keer meer km’s werden, zei hij dat hij ook wel begreep dat je onder de 3 km weinig nieuwe
spectaculaire landschapsveranderingen te zien kreeg.
Ik vond het in elk geval heel fijn om weer eens iets met z’n vijven te ondernemen en ik merkte dat Lem –ondanks al zijn
gemopper- dat eigenlijk wel met me eens was.
|
|
Last weekend we solved the last minor disagreements about the rent-purchase contract. The lawyer has now started to close all
‘holes’ and make it official. She will be ready with this on 28 February and the 'official' signing will take place on 11
March.
Now that that is clear, we have started with the practical preparations. Together with Arantxa we are arranging the
construction of a water tank. The person who is going to do this for us is a real Jack-of-all-trades. His skills run from
gardener and landscaper to builder. In addition, he knows everyone and he knows how to arrange the best prices
everywhere.
He speaks Spanish with a heavy Andalusian accent. For me it sometimes sounds like he is talking Swedish instead of Spanish (a
little bit sing-song). Fortunately Arantxa is there for the translation. Occasionally he does his best, especially for us, to
talk more clearly, which is nice.
To build a water tank we need a permit, which is arranged by him - in collaboration with a technical architect. This will take
a few weeks, so that will already be started. From 11 March he can then start building with an mate. We will also help. The
construction of such a large -6m diameter, 3 m height- tank will take about 12 days’ time. Since we will live on the land from
15 March, we will have to find an easy water solution for a few weeks.
Solar panels, batteries, a generator, a large bell tent, a small caravan, are the things we are arranging and buying. Then,
from 15 March onwards, we can at least live there with basic facilities, and build it up from there. This moment is coming
closer very quickly!
In the meantime, a lot is happening ‘inside’ of me as well; Too much to mention.
Nikki and I see each other every Monday afternoon and we are amazed every week at how much has changed in a weeks’ time: 'A few
days ago I had an insight on this-and-this, but that seems already months ago', is a weekly discovery.
This Monday afternoons are a set appointment, not just to socialize (although that is also great), but also to practice on 'how
to do a session together'. For this we needed test subjects. For example, a few weeks ago we had a woman who made herself
available to be ‘practised on’.
The idea is to give a kind of ‘healing’.
This idea comes from Nikki; she once received a healing from 2 osteopaths at the same time. She then felt how powerful the
collaboration between two people -with the same focus- could be. She experienced that power playing out in her, when these two
people were focused on her.
So our test-person was sitting there and we were sitting in front of her. Uhmm and now?
Eventually we both went into ‘looking at her energy’, to see what would come up. Since there are 1 million things to see in the
energy of a person, we had to narrow the focus through asking specific questions. So we could take turns asking a question and
see what the energy then showed us.
It was very special to notice that we 'saw' the same things. Actually; it was especially reassuring. Observing energy is
something so subjective, it often feels very 'lonely'. Now that we did it together and observed the same things, the session
got a clear 'direction'. The test person also noticed that quite a few things happened, even though it was not clear to her
"what" exactly.
Ultimately, 'healing' is nothing other than 'seeing the other person':
GPs of the past also knew this; they listened to what people were sharing and thus solved 90% of the problems. People need to
be seen in what they are doing; it is sometimes so hard to really see (and thereby validate) yourself.
So we, Nikki and I, gave the test person back what we 'saw'. And that was more than enough. The woman experienced how her
'optimal' state of being could be, through our focus and her own focus. Not that she could keep it going from that moment on
and in the days after (in fact, I saw how she - almost intentionally, it seemed - started to bring herself back to her 'broken'
state of being, almost immediately following the session), but she had experienced something she could later 'recognize' and -
eventually - choose. There is -of course- a reason that we are as we are, with all our issues. And there is habituation, almost
addiction, to keep that state of being going.
For Nikki and me it was in any case very good to have experienced this and we are very grateful to the person for her
presence and openness in it. Meanwhile, we are looking for a new 'test subject' to continue practicing and exploring.
In the end-of course- it is all part of my own path to get to know myself more and more.
In October I had written a
blog about a channeling that I had spontaneously had on one evening. When I came across that blog last week, I realized
that I was stuck and needed to read it again. I was creating 'difficulties' with regard to the purchase of the land (I saw that
things got harder and I assume that we create everything ourselves). 'Cracks' had appeared in what seemed to have happened
naturally before (concerning the purchase of the land).
The channeling reminded me that I am afraid to put myself down, to leave an 'imprint' in this world, to exert influence. And I
realized that the land was really meant for me to 'put myself down'. Also because of the retreats, but actually because of
everything I would want to do there. So I was unconsciously boycotting myself again.
Since I realized that, I quickly stopped doing so, which had a direct effect on the land purchase.
We went to explore some hikes in the area and walked last Wednesday -with the five of us- a 10 km walk in the Sierra Nevada.
Really a spectacular walk. The height differences made it quite heavy, but the environment made everything allright. We even
saw wild mountain goats pass by.
Even Lem (who got sore here and there after 5 minutes walking already) enjoyed the walk.
Only the last 4 km were a let-down; The landscape was less interesting than before and it was 2 km constantly walking up and
then 2 km constantly walking down. After the tough previous 6 km, this was pretty heavy. For Lem it was a breaking point and
also Eric and I really needed a bit of 'perseverance'.
Lem was so angry in those last km’s that he almost reached a point of wanting to hurt someone, but at the same time he did not
have the energy for it. His statement 'I will never ever walk more than 1 km with you guys again!' Changed –thank goodness-
during the weekend to 'I will never walk more than 4 km with you guys again'. On my observation that every time he spoke of it,
he was adding more km's, he said that he also understood that under 3 km there were little new spectacular landscape changes to
see.
In any case, I thought it would be nice to do something with the five of us again and I noticed that Lem - despite all his
grumbling - actually agreed with me.
|
|
|
|
|
Write a comment