English below picture.
De tijd vliegt nu echt voorbij merken we. En overzicht krijgen lukt niet... Er is veel te veel om te organiseren. Beginnen bij
het begin dan maar en stap voor stap!
Wat zijn de eerste levensbehoeften? Voedsel, water, onderdak. Daarna; elektriciteit. Voedsel is geen probleem natuurlijk. Maar
dan heb je wel een koelkast nodig om sommige verse producten in te bewaren. Hiervoor is elektriciteit nodig. Dus de eerste tijd
zal het behelpen zijn met de etenswaren.
Water; de watertank gaat 2 weken duren om goed op te bouwen. Dus ergens rond April hebben we waarschijnlijk pas ‘makkelijk’
water. In de begintijd zullen we dus met losse waterbakken/zakken moeten werken. In Pinos del Valle (2km verderop) is een
openbare kraan met bronwater waar je gratis water kunt halen. Dus daar vullen we straks ons water bij.
Onderdak; Voor tijdens deze lente/ zomer/herfst gaan we in een grote belltent slapen/leven van 6 meter doorsnede. We gaan deze
tent op pallets en daarover platen geperste houtsnippers (de vloer) zetten. Dit om zeker te zijn van een gladde ondergrond en
ook omdat we nog niet weten wat iedereen bedoelt met de ‘maart/april regens’. Vorig jaar ging het schijnbaar goed tekeer in
deze tijd. Dus het zou wel fijn zijn als dat onschuldig onder de tent kan doorlopen terwijl we kijken hoe de waterstromen zich
op het land bewegen.
We hebben ook een houten tuinhuisje (3x3) besteld, om een stabiele en droge plek te hebben voor de koelkast, de wasmachine, het
gasfornuis, de inverter en batterijen die verbonden zijn met de zonnepanelen, de electriciteitsdraden, etc. Dit tuinhuisje komt
ook op pallets + OMD (als vloer). Dit soort opbouw hebben we veel gezien hier en is een goedkope, comfortabele en legale manier
om voorlopig op het land te verblijven.
Naar de wc kunnen gaan is ook best een grote prioriteit. Om dat open en bloot buiten op een compost toiletje te doen zou wat
mij betreft best kunnen, maar dat accepteert Lem niet. Dus er moet een wc hokje omheen gebouwd worden voor wat privacy.
Nadat we op 11 maart het contract getekend hebben, gaan we dus beginnen met de ondergrond van de tent opbouwen, de tent
opzetten en een toilethokje bouwen. Op het moment dat deze dingen daar staan, moet er dus iemand gaan slapen. Anders is het
allemaal wel heel makkelijk mee te nemen. Beer zag dit wel zitten.
Tussen 11 en 15 maart hebben we de tijd om alles zodanig op te bouwen dat we er met z’n allen kunnen slapen, eten en naar de wc
gaan. Per 15 maart hebben we de huur opgezegd.
Eric verwacht een kleine 2 weken nodig te hebben voor de opbouw van de elektriciteit in het tuinhuisje en eromheen. Voor 25
maart moet de elektriciteit in elk geval geregeld zijn, want per 25 maart hebben we satelliet internet besteld. Tussen 15 maart
en 25 maart zitten we in elk geval zonder internet. Ook een nieuwe ervaring!
Renske en de kindjes arriveren 20 maart op Malaga vliegveld en Dennis arriveert rechtstreeks met hun auto en een caravan met
alle spullen. Ze gaan dan hun yurt opbouwen en leven in het begin vanuit hun caravan.
Voorlopig is er altijd wel iets te doen op het land.
Ik had een paar maanden geleden mensen om praktische hulp gevraagd, maar realiseer me nu dat ik dan ook de slaapplek voor ze
moet regelen op het land en dat neemt tijd in beslag. Dus hulp vragen en aangeboden krijgen liep perfect, ik was alleen de
praktische invulling ervan even vergeten mee te nemen. Het lijkt erop dat we dus in het begin zelf wat aan moeten modderen,
totdat we tijd hebben om een slaapplek voor anderen te bereiden. Ik verwacht dat we daar pas eind april/begin mei aan toe zijn.
Dus vanaf half mei kunnen mensen langskomen om te helpen, mee te eten en te slapen. Dan hebben we, verwacht ik, ook wel een
keuken gerealiseerd waar maaltijden gemaakt kunnen worden.
Van 25 april tot 10 mei zijn we in Nederland. Deze reis hadden we al geboekt in november 2018, destijds nog onwetend van hoe en
wat er zou gaan gebeuren met betrekking tot land. Het is dan alweer 1,5 jaar geleden dat we uit Nederland vertrokken, dus het
is wel fijn iedereen weer even te zien.
Het is bizar hoeveel angsten er verbonden zijn met wat we gaan doen. Het ‘geen overzicht hebben’ triggert een hoop; het gaat
over geen controle hebben. Ik merk hoe vaak mijn buik gespannen aanvoelt, alsof ik in mijn buik alle losse eindjes bij elkaar
probeer te houden, in een staat van verkramping. S’nachts in bed maalt alles vaak nog een tijdje door (met dromen over
chaotische situaties). Alleen al het feit dat we het alleen maar kunnen doen vanwege een substantiële donatie is
spannend. Zal die donatie wel op tijd arriveren?
Of vele andere vragen: zal er straks toch nog een kink in de kabel komen met het contract? Zullen we in staat zijn bij onszelf
te blijven in de chaos? Het is nu al moeilijk om de verkrampingen iedere x los te laten laat staan als we er middenin
zitten.
Ik wil er graag van genieten van dit hele proces. Dat is mijn doel. Met tussenpozen kan ik dat ook wel echt voelen en met grote
regelmaat ook niet. Ik zou het graag anders doen dan ik het altijd deed. Want hoe ik het altijd deed, weet ik nou wel. Dat is
gewoon een hoop drukte over niks. En die stress die nooit of te nimmer positief bijdraagt aan wat we aan het doen zijn.
Dus stap voor stap -1 voor 1- al mijn gedachten bekijken die leiden tot verkramping. Iedere x weer mediteren als ik geïrriteerd
aan het raken ben omdat ik de spiegels van man en kids niet meer wil zien/accepteren. Mijn lichaam benaderen met openheid en
acceptatie. Want tenslotte ‘uit’ mijn lichaam alleen maar datgene (en die verkramping) wat er in mij leeft.
Laatst gingen we even naar het land, omdat ik er graag even wilde ‘zijn’. Elke andere keer dat we er waren geweest waren er
andere mensen bij, of kwamen we met een duidelijk doel (even iets opmeten, even iets bekijken). Nu wilde ik er gewoon even
zijn. Het was prachtig weer. Eric kwam op het idee om 2 tuinstoelen mee te nemen om daar makkelijk te kunnen zitten.
Op het pad naar het land toe kwamen we een buurvrouw tegen met de naam ‘Lolli’. Ze vond het leuk om kennis te maken en even te
kletsen (in rap Spaans). Gaandeweg begrepen we dat de buren allemaal wel ergens boos over waren op elkaar. Ze zei op een
gegeven moment dat haar vader altijd zei; ‘hoe kleiner de weggetjes, hoe kleiner het denken’. Dus hoe meer afgelegen mensen
wonen, hoe bekrompener ze denken.
We merken dat van alle mogelijke negatieve emoties, jaloezie wel een veel voorkomende emotie is bij Spanjaarden. Want ook hier
speelde dat. Ze was jaloers op het feit dat de buurman olijfbomen was gaan planten- en van fruitbomen afgestapt was- waardoor
hij nu veel geld verdiende. Zij had nog steeds heel veel fruitbomen. En sinaasappelen, mandarijnen en citroenen waren geen
fluit waard. Die gingen vanuit Afrika in grote getale naar Europa, gedreven door de grote supermarktketens. En de kleine boeren
in Spanje zaten met de rottende vruchten. Inkomensverschillen steken de mensen echt.
Toen we even later op het land waren, besloot ik even op de grond te zitten (een wat directer contact te maken). Vervolgens zat
ik direct onder de stekels. Een of andere dode, uitgedroogde stekelige grassoort bedekte schijnbaar alles en de kleine naaldjes
staken overal doorheen. Ik moest er wel om lachen inwendig. Mijn pogingen om ‘er voor te gaan’ lieten me duidelijk zien hoe
lastig ik het vind om me te committen. Tot en met dit soort akkefietjes aan toe. Ik was al een keer door m’n enkel gegaan op
het land, besprongen door een reuze sprinkhaan en nu bestoken met naaldjes. Allemaal gevolgen van mijn eigen
spanningsveld.
Dat je op je 49ste nog steeds zo aan het klooien bent met je angsten en je ego is toch wel bizar.
Voorbeeld van het soort tent waar we in gaan wonen (en die we ook voor de retreats bestellen).
|
|
Time is really flying now, we notice. And getting an overview seems undoable ... There is far too much to organize. So we start
at the beginning and take step by step.
What are the basic necessities of life? Food, water, shelter. Later; electricity.
Food is not a problem for us to get, of course. But then you do need a refrigerator to store some fresh products. Electricity
is needed for this. So in the beginning: no fridge.
Water; the water tank will take 2 weeks to build up properly. So somewhere around April we probably have 'easy' water access.
At the start we will therefore have to work with separate water bins / sacks. In Pinos del Valle (2km away) is a public tap
with spring water where you can get free water. That’s where we will fill our water.
Shelter; For this spring/summer/fall we go to sleep/live in a big bell tent of 6 meters in diameter. We will put this tent on
pallets and put plates of pressed wood chips on the floor. This is to ensure a smooth surface and also because we do not know
what everyone means with the 'big March / April rains'. Last year it was apparently heavy rains around this time. So it would
be nice if it could run harmlessly under the tent while we watch the water flows on the land from a safe position.
We have also ordered a wooden garden shed (3x3), to have a stable and dry place for the fridge, the washing machine, the gas
stove, the inverter and batteries connected to the solar panels, the electricity wires, etc. This garden shed is also on
pallets + OMD (as floor). We have seen a lot of these kind of sheds and tents here and it is a cheap, comfortable and legal way
to stay on land for the time being.
Going to the bathroom is also a big priority. To do that open and exposed outside on a compost toilet would be ok for me, but
Lem will not accept that. So a toilet cubicle has to be built around it for some privacy.
After we have signed the contract on 11 March, we will start with the flooring of the tent, set up the tent and build a toilet
shed. At the moment that these things are there, one of us has to sleep there. Otherwise it is all very easy to steal. Bear has
offered himself for this.
Between 11 and 15 March we have the time to build everything up so that we can all sleep, eat and go to the bathroom. As of 15
March, we terminated the rent at the rental house,
Eric expects to need about 2 weeks to build up the electricity in the garden shed and around it. Before 25 March the
electricity must be arranged in any case, because we ordered satellite internet to be installed on 25 March. Between March 15
and March 25, we are without internet. Also a new experience!
Renske and the children arrive at Malaga airport on March 20 and Dennis arrives by road with their car and a caravan with all
the stuff. They then start building their yurt and live from their caravan in the beginning.
For the time being there will always be something to do on the land.
I had asked people for practical help a few months ago, but now I realize that I also have to arrange a place to sleep for them
on the land and that takes time. So asking for help and being offered help went perfect, I only forgot to take the practical
into account. It seems that we have to plod along ourselves in the beginning, until we have time to prepare a place to sleep
for others.
I expect that we will get to that point late April / early May. So from mid-May people can come to help, to eat and to sleep.
By then, I hope, we have also realized a kitchen where meals can be made.
From April 25 to May 10 we are in the Netherlands. We had already booked this trip in November 2018, at that time still
ignorant of how and what would happen with regard to land. It is then already 1.5 years ago, since we left the Netherlands, so
it is nice to see everyone again.
It is bizarre how many fears are connected with what we are going to do. The 'no overview' triggers a lot; it's all connected
to not having control. I notice how often my stomach feels tense, as if in my stomach I try to keep all loose ends together, in
a state of being cramped up. During the night, in bed, stress and thoughts often continue for a while (ending in dreams about
chaotic situations).
The single fact that we can only do all this because of a substantial donation is scary. Will that donation arrive on
time?
Or many other questions: will there still be a hitch with the contract? Will we be able to stay within ourselves, in the chaos?
It is already difficult to let go of the tension every time, if we are in the middle of it.
I would like to enjoy this whole process. That is my goal. At intervals I can really feel that, but also with great
regularity I feel the opposite. I would like to do it differently than I always did. Because the always used to do things like
this, I already ‘know’. That was mostly just a lot of stress about nothing. And that stress never ever contributed positively
to anything we were ever doing.
So step by step- and one by one- I look at all my thoughts that lead to cramping. Meditate again and again when I get irritated
when I no longer want to see / accept the mirrors of husband and kids. Approaching my body with openness and acceptance. After
all, my body only expresses that (like the cramping) which lives in ‘me’.
Recently we went to the land, because I wanted to 'just be' there. Every other time we were there, there were other people, or
we came with a clear goal (just to measure something, to look at something). Now I just wanted to be there. It was beautiful
weather. Eric came up with the idea to bring 2 garden chairs to make sitting comfortable.
On the path to the land we met a neighbour with the name 'Lolli'. She liked to get acquainted and started chatting (in fast
Spanish). Gradually we understood that the neighbours were all angry/annoyed with each other. She said at one point that her
father always said; 'The smaller the roads, the smaller the thinking'. So the more remote people live, the narrower they
think.
We notice that of all possible negative emotions, jealousy is a very common emotion among Spaniards. It also played in this
situation. She was jealous of the fact that the neighbour had begun planting olive trees and had been cutting away fruit trees
- so that he now made a lot more money. She still had a lot of fruit trees. And oranges, mandarins and lemons were not worth
anything. From Africa they were shipped to Europe in large numbers, bought by the large supermarket chains. And the small
farmers in Spain were left with the rotting fruits. Differences in earnings really sting people.
When we were on the land after this, I decided to sit on the ground for a moment (making a more direct contact). I was
instantly covered in the prickles. Some dead, dried-out prickly grass species covered everything apparently, and the
little needles stuck through my clothes. I had to laugh at it internally. My attempts to 'go for it' clearly showed me how hard
I find it to commit myself. Up to and including this kind of small pains. I had already almost sprained my ankle on the land,
was jumped by a giant grasshopper and now bombarded with needles. All consequences of my own tension.
That, at the age of 49, I am still messing around with my fears and my ego is bizarre.
|
|
|
|
|
Write a comment