For English below pictures.
Een blog vanuit Nederland.
We hadden deze reis geboekt in November 2018, lang voordat we wisten dat we op een land zouden wonen in deze tijd. De reden
voor de boeking was de 89ste verjaardag van Eric’s moeder, Ans.
Hij vind het belangrijk zijn moeder regelmatiger in levende lijve te zien omdat ze in snel tempo vergeetachtiger aan het worden
is. Whatsapp gesprekken werkten altijd al minder goed met haar en hij wil haar ook graag helpen in huis af en toe. Zo nu en dan
vliegt hij dus voor een paar dagen heen en weer, maar voor deze reis zouden we met z’n allen gaan.
De goedkoopste optie voor deze reis was een retourvlucht van 2 weken . Twee weekjes in Nederland, na 1.5 jaar weggeweest te
zijn.
In 2010 kwamen we terug naar Nederland uit NZ voor het eerst in 5 jaar. Na 6 weken vertrokken we weer naar –dit keer-
Australië. Het was toen een erg grootse gebeurtenis om terug te komen. Deze keer voelde het wat minder groots.
Soms schrik ik als ik kijk wat we allemaal al gedaan hebben. Ik schreef laatst voor Lem een chronologische volgorde van grote
gebeurtenissen in zijn leven (voor zijn eventuele sollicitatie brief voor Antarctica). Dat bracht het weer even onder mijn
aandacht. Wat een hoop veranderingen.
Het is wel grappig –op een ironische manier- dat we nu pas aan het doen zijn wat we al die jaren wilden doen, maar wat
iedere keer niet lukte. Het juiste moment is schijnbaar aangebroken voor ons om ‘gewoon te doen’, in plaats van ons door onze
angst en ons denken te laten weerhouden. Hoe vaak we in een soort wachtstand belandden met grote regelmaat, omdat we ons vast
hadden laten draaien door onze mind, die op zekerheid en veiligheid zat te wachten.
Er is geen ‘recept’ voor om zo’n punt te bereiken. Het is eigenlijk gewoon ‘springen’ op het juiste moment. Niemand weet voor
een ander wanneer dat is, wat dat is en hoe dat is. Maar wat ik wel weet, is dat moed de ingang is. Altijd. Moed is de ingang
naar elke groei en naar elke positieve verandering.
En soms is er erg grote moed voor nodig, grenzend aan idiotie. Zoals het proberen te kopen van een land zonder geld. En zoals
het proberen daar iets op te bouwen, zonder eigen inkomen.
Goed, in Nederland dus.
“Gisteren om 3 uur s ‘nachts op, in de motregen alles klaarmaken en netjes achterlaten. Alles in plastic bakken (ivm ratten
en muizen) en afval weggegooid in een slapend dorpje.
Rijden door de nacht, als sardientjes in een blikje in ‘t vliegtuigje. Grote turbulentie boven Frankrijk en Beer die moest
overgeven door de vieze, vervuilde lucht in ‘t vliegtuig.
Aankomen in hetzelfde weertype een paar uur later. En toch voelt het anders.
Nu in een HUIS, met een DOUCHE en heeeerlijk geslapen. Op vakantie in Nederland.” postte ik de ochtend na aankomst, op
Facebook.
Ondertussen alweer een paar nachten een heel stuk minder goed geslapen en de charme van een huis is ook alweer weggezakt als ik
naar buiten kijk en de wind wel 'zie', maar niet 'voel'.
Wel mijn moeder al bezocht, dat was heel fijn. Ik merkte dat een oud patroon waar ik altijd in verviel niet meer speelde. Dat
oude patroon ging over verantwoordelijk voelen voor/compenseren voor/schuldig voelen naar haar. Het feit dat dit patroon niet
naar boven kwam was -volgens mij- voor zowel mijn moeder als voor mij een opluchting. Het gekke was, dat ik pas op de terugweg
naar huis voelde dat dit patroon er niet geweest was.
Ik werd vanochtend wakker met een irritatie die ik niet thuis kon brengen. Toen ik wat later aan het mediteren was, voelde ik
dat er zoveel ‘is’ in Nederland. Er zijn zoveel mensen, zoveel invloeden, zoveel energieën, zoveel geduw en getrek. Ik voelde
een innerlijk verzet hiertegen. Ik duwde - onbewust- terug en dat leverde irritatie en veel energieverlies op.
In Spanje zitten we natuurlijk gewoon buiten in de natuur in een afgelegen gebied. Als we de wifi uitzetten, is er bijvoorbeeld
geen wifi signaal te bekennen in de wijde omtrek. Het geluid wat er is, is ‘duidelijk’. Het komt van een dier of een mens of
het weer. Geen onhoorbare geluidsgolven die je brein wel degelijk opvangt en niet kan plaatsen, zoals in Nederland in grote
mate aanwezig is (radiogolven, wifi, elctromagnetische straling). Ik las laatst in een artikel dat Nederland als land de
grootste concentratie van dit soort straling bevat, ter wereld.
Best een grote overgang voor mijn lichaam en geest dus. En ook voor mijn emoties. Er trokken ook dingen aan m’n mentale en
emotionele lichaam. Ik ‘moet’ meer in Nederland. Net alsof ik acuut aansluit op een onzichtbaar netwerk, wat bekend is voor me
op onbewust nivo.
ik ben er nog niet uit hoe ik hier het beste mee om kan gaan. Acceptatie lijkt me de beste weg, maar dat is nog lastig. Mezelf
ertegen afzetten is te vermoeiend. Mezelf beschermen voelt te afgesloten.
Mar had behoorlijke schouderpijn. Toen we haar lichaam wat vragen stelden via kinesiologie, bleek ze Nederland te ervaren als
een land waar ze moest presteren op sociaal vlak. Omdat er zoveel meer mensen zijn, waaronder ook vele bekenden. In Spanje,
waar een andere taal gesproken werd, ervoer ze dit minder. Dus hoe fijn ze het ook vind om hier te zijn, haar lichaam ervaart
een behoorlijke spanning hierover. Ze had ook meteen een blaasontsteking, de avond voor vertrek, die nu nog wat
doorzeurt.
In Spanje gaf Beer aan dat hij soms last kreeg van het zonlicht, na lang buiten werken. Hij voelde zich daar dan vermoeid door
worden en wilde graag een zonnebril. Hier in Nederland heeft hij nog meer last van het licht. Toen ik hierover doorvroeg, zei
hij dat alle andere indrukken hier al zo groot waren, waardoor het licht soms net te veel werd.
En Lem, Lem die is gelukkig. Na 3 uur in bad gezeten te hebben en Spanje helemaal van zich afgeschrobd te hebben, was zijn
zonneallergie-eczeem ook helemaal opgeklaard(hoe psychisch kan iets zijn!). Hij geniet van het Nederlandse eten en van het
comfort van een huis en een wc waarin alle uitwerpselen onzichtbaar wegspoelen.
We logeren bij Ans, de moeder van Eric. Voor Eric is dit het huis waar hij in geboren is. Het is moeilijk voor hem om niet
direct in oude, vaste patronen te belanden. Iets wat hij sowieso lastig vind om ‘uit’ te blijven. Hij heeft dus last van de
grid van Nederland, waarin hij –net als ik- makkelijk in aanhaak EN de grid van het ouderlijk huis die ook altijd op de loer
ligt om comfortabel in terug te vallen en niet meer los te komen.
Een van zijn patronen veroorzaakt te veel eten. Lem maakte vanochtend de opmerking dat het leek alsof hij in het voedsel iets
aan het zoeken was, wat hem niet vervulde. En wat dus leidde tot nog meer zoeken.
Oftewel; het is niet onverdeeld makkelijk om terug in Nederland te zijn. Dat had ik ook niet verwacht. En toch is het een
verrassing om te ervaren WAT dan precies het moeilijke er aan is.
Ik vroeg me af waarom, op het grotere vlak van mijn leven, deze reis exact op een moment kwam dat ik me eindelijk begon
verbonden te voelen met een gebied en daar dus het liefst wilde verder gaan met me verbinden.
Voor Renske, die dus juist alleen achterbleef, snapte ik het heel goed. Zij had het nodig om zich het land eigen te maken en
daarin ‘zonder ons’ te zijn.
Maar bij mij?
Misschien juist omdat ik mag vertrouwen op die verbinding en het niet moet pogen vast te houden? Of omdat ik in mijn relatie
met Nederland nog iets te doen heb? Misschien beide?
We zullen zien.
|
|
A blog from the Netherlands.
We had booked this trip in November 2018, long before we knew that we would live on a land. The reason for the booking was the
89th birthday of Eric's mother, Ans.
He finds it important to see his mother more regularly in ‘real life’ because she is becoming more forgetful at a fast pace.
Whatsapp conversations have always worked less with her and he would also like to help her in the house occasionally. Every now
and then he flies back and forth for a few days, but for this trip, we would all go.
The cheapest option for this trip was a return flight of 2 weeks. Two weeks in the Netherlands, after being away for 1.5
years.
In 2010 we returned to the Netherlands from NZ for the first time in 5 years. After 6 weeks we left again for - this time -
Australia. It was then a very big event to come back. This time it felt less grand.
Sometimes I am shocked to see what we have already done in our lives. I recently wrote a chronological order of major events in
his life, for Lem (for his possible application letter for Antarctica). That brought it to my attention again. What a lot of
changes we have undergone!
It is funny - in an ironic way - that we are finally doing what we have wanted to do all along, but which somehow never worked
out. The right moment has apparently arrived for us to "just do it" instead of restraining ourselves through our fear and our
thinking. How often we ended up in a sort of ‘waiting-time’ with great regularity, because we had let ourselves be fixed in
place by our mind, which was waiting for certainty and safety to happen first, before ever daring to jump’.
There is no "recipe" for reaching such a point. It is really just "jumping" at the right time. Nobody knows for someone else
when this is, what it is and how it is. But what I do know is that courage is the entry point. Always. Courage is the entrance
to every growth and to every positive change in life.
And sometimes it takes a huge amount of courage, bordering on idiocy. Such as trying to buy from a country without money. And
like trying to build something on it, without your own income.
Anyway; back to the Netherlands.
“Yesterday at 3 o'clock in the morning, getting ready in the drizzling rain and leaving everything behind in a tidy way; in
plastic containers (due to rats and mice) and recent waste we threw away in a sleeping village.
Driving through the night, sitting like sardines in a can in the plane. Lots of turbulence over France and Bear who had to
vomit because of the dirty, polluted air in the plane.
Arriving in the same weather type a few hours later. And yet it feels different.
Now in a HOUSE, with a SHOWER and great sleep. On vacation in the Netherlands.” I posted on Facebook the morning after
arrival.
Meanwhile, I slept a lot less well the night after.
We visited my mother yesterday, that was very nice. I noticed that an old pattern that I always fell into, no longer played.
That old pattern was about feeling responsible for / compensating for / feeling guilty towards... The fact that this pattern
did not emerge, was - according to me - a relief for both my mother and me. The strange thing was that it was only on my way
back from the visit that I felt that this pattern had not been there.
I woke up this morning with an irritation I couldn't pinpoint. When I was meditating a little later, I felt that there is ‘so
much’ in the Netherlands. There are so many people, so many influences, so many energies, so much pushing and pulling. I felt
an inner resistance to this. I pushed back - unconsciously - and that caused irritation and a lot of energy loss.
In Spain we are -of course- just outside in nature, in a remote area. If we turn off the WiFi, for example, there IS no WiFi
signal in the whole area. The origin of sounds there is "clear". It comes from an animal or a human or the weather. No
inaudible sound waves that your brain actually catches and cannot place, as is largely present in the Netherlands (radio waves,
WiFi, electromagnetic radiation). I recently read in an article that the Netherlands, as a country, contains the largest
concentration of this type of radiation in the world.
Quite a big transition for my body and mind. And also for my emotions. Things also affected my mental and emotional body. As if
I "must do" more in the Netherlands. Just as if I acutely connect to an invisible network, which is known to me on an
unconscious level.
I am not sure how I can best deal with this. Acceptance seems the best way, but that is still difficult. Opposing myself
against it is too tiring. Protecting myself feels too closed off.
Mar had considerable shoulder pain. When we asked her body some questions through kinesiology, she turned out to experience the
Netherlands as a country where she had to perform on a social level. Because there are so many more people. Including many more
people she knew, like family and acquaintances. In Spain, where another language was spoken, she experienced this less. So no
matter how much she likes being here, her body experiences a considerable tension about this. She also immediately had a
bladder infection, the night before departure, which is still not resolved.
In Spain, Beer indicated that he was sometimes bothered by sunlight after working outside for a long time. He felt tired of it
and wanted sunglasses. Here in the Netherlands he is even more troubled by light. When I asked about this, he said that all the
other impressions here were so imposing that sometimes the light just got too much.
And Lem, Lem is happy. After having spent 3 hours in the bath and scrubbing Spain off completely, his sun allergy eczema also
cleared up completely (how psychologically influenced can you be!). He enjoys the Dutch food and the comfort of a house and a
toilet in which all the excrement wash away invisibly.
We stay with Ans, Eric's mother. For Eric this is the house where he was born. It is difficult for him not to end up
immediately in old, fixed patterns. Something he finds difficult to stay "out of" anyway. He is therefore bothered by the grid
of the Netherlands, in which - just like me - he easily hooks up AND the grid of the parental home that is always lurking to
fall back comfortably, never to get out of again.
One of his patterns causes him to eat too much. This morning, Lem commented that it was as if he was looking for something in
the food that did not fulfil a need in him. Which seemed to lead to even more searching.
In other words; it is not simple and easy to be back in the Netherlands. Not that I expected it to be. And yet it is a surprise
to experience WHAT exactly the difficult thing is.
I wondered why, on the larger plane of my life, this journey came exactly at a time when I finally started to feel connected to
an area and so I wanted to continue connecting there.
For Renske, who was now alone in that area, I understood the 'why' very well. She needed to bond with the land specifically
without us in it.
But for me?
Perhaps precisely so I can allow myself to trust that connection and not try to hold on to it? Or because I still have
something to do in my relationship with the Netherlands? Maybe both?
We will see.
|
|
|
|
|
Write a comment