For English below pictures.
Weer terug in Spanje sinds onze horror reis (vliegtuig was vertraagd in Eindhoven, na uren werd ie gecanceld en werden we met
vele mensen geacht de strijd aan te gaan om in een veel te kleine bus te geraken met onze koffers. Vervolgens werden we naar
Keulen gescheept en aldaar losgelaten om zelf maar uit te zoeken waar onze vlucht naar Malaga te vinden was. Tegen de ochtend
arriveerden we, 6 uur later dan gepland, in Malaga, om tot de ontdekking te komen dat onze auto niet startte en er ook niemand
was om even de accu’s mee te koppelen. Dan maar de wegenwacht gebeld die 45 minuten moest rijden om bij ons te komen. Ergens in
de middag arriveerden we op ons land in de volle hitte van 35 graden…).
Het was een bijzondere tijd in Nederland die veel indruk op me gemaakt heeft.
Naast het stukje ‘vastraken in het grid en heel snel weer overal boos over worden’ waren er ook nog andere confrontaties met
mezelf en met mijn angsten.
Bijvoorbeeld door het veel om oudere mensen heen zijn (doordat we bij Eric’s moeder logeerden), die van alles mankeerden. Mijn
angst voor ouderdom en sterven werden danig getriggerd. En met name dan het stukje ‘vastzitten en niet meer echt leven’. Dat
was al een enorme angst en werd alleen maar uitvergroot. Levensecht zag ik mijn angst gespiegeld in de daadwerkelijke levens
van vele mensen.
Er waren ook diepgaande geweldig leuke gebeurtenissen. De belangrijkste daarvan was het contact met mijn moeder. Door mijn
eigen ontwikkeling was ik in staat om ‘vrij’ te zijn rondom mijn moeder. Ik denk dat dit voor velen een moeilijk punt is; de
band met hun moeder. Ik heb altijd een goede band ervaren met mijn moeder. We hebben daar ook samen hard aan gewerkt toen
ik in de pubertijd zat en de beste manier om tot elkaar te komen, naar elkaar schrijven was. Via het schrijven naar elkaar
leerden we elkaar beter kennen en begrijpen.
Toch had ik ook issues in het contact met mijn moeder, die ik in de contacten met vriendinnen steeds terug zag komen(In
vriendinnen zocht ik schijnbaar mijn moeder?). Daar zat een heerlijke cocktail van pijnen in. Niet gezien voelen, iemand
belangrijker vinden dan ze mij vinden, me verantwoordelijk voelen voor hun emotionele welzijn, me schuldig voelen, etc.
Nu dat allemaal ineens opgelost bleek en het contact dus heel ‘vrij’ voelde, was ik erg blij. Toen mijn moeder me uitnodigde om
nog een dagje langs te komen, zag ik dat ook wel als een gevolg van de vernieuwing van ons contact (want wie wil er nu iemand
om zich heen die zich schuldig voelt of ergens voor aan het compenseren is, etc).
Dat dagje werden 3 dagen door onvoorziene omstandigheden.
Mijn moeder ontwikkelde een blindheid aan haar rechteroog. Dat was aardig schokkend en beangstigend. Wat was er aan de hand? Ze
liep al weken met een soort virusinfectie (kaakpijn, hoofdpijn, keelpijn en gekke knobbeltjes op haar voorhoofd). Een
buurvrouw die over haar blindheid hoorde op een mantelzorgbijeenkomst (mijn moeder is al jaren mantelzorger voor haar man,
Peter, die verzorgd moet worden), nam haar mee naar een opticien.
Vanwege de virusachtige klachten en een vreemd moment van dubbel zien, stond er al een afspraak gepland bij een oogarts een
paar weken later, maar dit was toch wel redelijk acuut.
De opticien zag vocht rondom de oogzenuw en dacht aan een infectie van de oogzenuw. Hij dacht dat prednison daarvoor wel goed
zou werken. En dat het liefst zo snel mogelijk (voordat de oogzenuw te lang verdrukt zou zitten). Mijn moeder ging met deze
informatie naar de huisarts en kon direct terecht bij de internist die een PET/ct scan wilde doen. Helaas werkte de bezinkings
snelheid in het bloed niet mee aan de diagnose ‘ontsteking’, dus het bleef spannend wat de oorzaak dan wel zou zijn… De
gedachte aan een tumor en dergelijke kwam ook voorbij. Bah.
Ik bleef dus langer, om bij het onderzoek te zijn en om bij de uitslag naast haar te kunnen zitten.
Ondanks de reden van mijn verlengde verblijf, was het heel erg fijn. Een zeer kostbare tijd samen met veel ontspanning, lachen
en diepgaande gesprekken.
Het was voor ons beiden erg helend.
De uitslag liet toch alsnog een ontsteking zien, een vaatontsteking. Helaas gaf prednison geen vermindering. Tot op de dag van
vandaag is het zicht van het rechteroog niet verbeterd. Het is dus mogelijk dat de oogzenuw zodanig verdrukt is geweest dat
deze niet meer werkt. Desondanks geef ik de moed niet op dat het zicht wel weer terug komt.
De andere geweldige gebeurtenissen waren:
In Zutphen heb ik kunnen zien hoe Pim leeft. Hij heeft een prachtig appartement gevonden, wat hij huurt. Lem heeft het
aangedurfd om Pim te vragen of hij bij hem mag logeren om de hitte van de zomer in Spanje te ontlopen. Pim is er nog over na
aan het denken. Het was erg geruststellend om met eigen ogen te kunnen zien dat het goed gaat met Pim.
Ik heb heerlijk en gezellig samen geluncht met Linda, in Zutphen. Totaal per toeval bleek het restaurantje waar we aten,
‘Sesam’, gerund te worden door Nick, de kok van het Dagelijks Bestaan die veel met Beer gewerkt heeft.
We hebben Marion bezocht in Friesland en zelfs op een van haar paarden mogen rijden, ook een heel speciale ervaring. Beer bleek
een geboren rijder te zijn. Hij zat in het zadel alsof hij nooit iets anders gedaan had. Het was ook bij Marion heel erg
gezellig. En wat woont ze mooi! Als er een plek is in Nederland waar ik nog zou overwegen te wonen, is het Friesland wel.
Lune en Herman wonen in de prachtige stad Nijmegen en Herman voelde zich helemaal geroepen een rondleiding door Nijmegen te
geven nadat we heerlijk falafel gegeten hadden met z’n allen (en urenlang gekletst). Tijdens deze dag, merkte ik dat ik Lune
enorm gemist had. Gelukkig komt ze een weekje onze kant op, binnenkort.
Deze bezoekjes voelden als vakantie!
Ik heb ook afspraken moeten afzeggen. We zaten namelijk goed volgepland, dus die geweldige drie dagen met mijn moeder
betekenden dat andere afspraken moesten wijken. Bij 1 van die afspraken had ik wel moeite om te accepteren dat deze niet door
kon gaan. Maar het was ook de afspraak waarbij ik aanvoel; wij zien elkaar nog wel vaker en langer in de toekomst.
Met een dubbel gevoel vertrok ik weer naar Spanje. Er zat ook een angst bij. De angst om in Spanje te moeten ‘presteren’(?) en
dat misschien niet te kunnen. Te falen dus.
Tegelijkertijd wilde ik erg graag weg, weg, weg uit Nederland, maar niet weg van de mensen waar ik van hou.
Of dat soort emoties de oorzaak zijn van onze nachtmerrie achtige reis weet ik niet. Lem wilde natuurlijk helemaal niet
terug. Beer kon daarentegen niet wachten om terug te zijn (sinds aankomst is hij weer elke dag aan de weer op ‘zijn stukje’).
Mar was wel blij om terug te gaan en nam zich voor om meer actie te gaan ondernemen, meer te werken op het land. Ze had het
gevoel in Nederland echt ‘niks’ gedaan te hebben (dat klopt ook wel). En Eric gaat over een maandje weer bij zijn moeder langs,
dus hij begint al te wennen aan het heen en weer gaan.
Ondertussen begint ‘in mij’ de rust weder te keren en de chaos die ik in Nederland naar me toe trok te zakken. Ik heb wel
een keelpijn overgehouden aan alles. Het is duidelijk dat er veel emoties getriggerd zijn!
|
|
Back in Spain since our horror trip (plane was delayed in Eindhoven, after hours it was cancelled and we were supposed to fight
with many people to fit into a way too small bus with our suitcases. Then we were taken to Cologne and released there to find
out for ourselves where our flight to Malaga was to be found. Toward the morning we arrived, 6 hours later than planned, in
Malaga, to discover that our car didn't start and there was nobody to be found to connect/charge the dead battery, so we called
the roadside assistance officer who had to drive 45 minutes to get to us. Sometime in the afternoon we arrived on our land in
the full heat of 35 degrees ...).
It was a special time in the Netherlands that left a great impression on me.
In addition to the part of "getting stuck in the grid and getting angry about everything very quickly" there were other
confrontations with myself and with my fears:
For example, being around a lot of elderly people (because we were staying with Eric's mother), who had some kinds of
illnesses. My fear of old age and dying were greatly triggered. And in particular the part "being stuck and not really living
anymore". That was already a huge fear and was only magnified. Lifelike I saw my fear reflected in the actual lives of many
people.
There were also profoundly great fun events.
The most important of these was the contact with my mother. Through my own development, I was able to be "free" around my
mother. I think this is a difficult point for many; the bond with their mother. I have always had a good relationship with my
mother. We also worked hard on that together when I was in adolescence and the best way to come together was to write to each
other. We learned to know and understand each other better by writing to each other.
Nevertheless, I also had issues in contact with my mother, which I always saw coming back in contact with female friends (In
female friends, I apparently looked for my mother?). It would surmount to a delicious cocktail of pains. Feelings of not being
seen, finding someone more important than they feel about me, feeling responsible for their emotional well-being, feeling
guilty, etc.
Now that all of this suddenly turned out to be resolved and the contact felt very "free", I was very happy. When my mother
invited me to come over for another day, I saw that as a result of the renewal of our ‘bond’ in this way (because who wants
someone around him who feels guilty or is compensating for something, etc).
That day became 3 days, due to unforeseen circumstances.
My mother developed blindness in her right eye. That was pretty shocking and frightening. What was going on? She had been
having a type of virus infection for weeks (jaw pain, headache, sore throat, and strange nodules on her forehead). A neighbour
who heard about her blindness at a ‘care meeting’ (my mother has been an caregiver for her husband, Peter, who needs to be
cared for), took her to an optician.
Because of the virus-like symptoms and an odd moment of double vision, an appointment had already been planned with an eye
doctor a few weeks after, but this was still fairly acute.
The optician saw moisture around the optic nerve and thought of an optic nerve infection. He thought that prednisone would work
well for that. And preferably as quickly as possible (before the optic nerve would be oppressed for too long). My mother went
to the doctor with this information and could go directly to the internist, who wanted to do a PET / CT scan. Unfortunately the
sedimentation rate in the blood did not contribute to the diagnosis "inflammation", so it remained exciting what the cause
would be ... The thought of a tumor and the like also came along. Bah…
So I stayed longer with her, to be with the investigation and to sit next to her with the results.
Despite the reason for my extended stay, it was a very, very nice one. An enormously precious time together with lots of
relaxation, laughter and in-depth conversations.
It was very healing for both of us.
The result showed an inflammation nevertheless, a vascular inflammation. Unfortunately, prednisone gave no reduction. The
vision of the right eye has not improved to this day. It is therefore possible that the optic nerve has been so oppressed that
it no longer works. Nevertheless, I do not give up on the notion that the sight will come back.
The other great events were:
In Zutphen I could see how Pim lives. He has found a beautiful apartment, which he rents. Lem dared to ask Pim if he could stay
with him to avoid the heat of the summer in Spain. Pim is still thinking about it. Pim seems tob e doing really well, which was
very reassuring for me to witness.
I had a wonderful and pleasant lunch together with Linda, in Zutphen. Totally by accident it turned out that the restaurant
where we ate, "Sesam", was run by Nick, the cook of ‘het Dagelijks Bestaan’, who worked a lot with Beer.
We have visited Marion in Friesland and were even allowed to ride one of her horses, also a very special experience. Beer
turned out to be a born driver. He was in the saddle as if he had never done anything else. It was also very nice at
Marion’s place. And how beautiful she lives! If there is a place in the Netherlands where I would still consider living,
it is Friesland.
Lune and Herman live in the beautiful city of Nijmegen and Herman felt completely called to give a tour of Nijmegen after we
had a delicious falafel dinner with everyone (and chatted for hours). During this day, I noticed that I had missed Lune
enormously. Fortunately, she is coming our way to stay for a week, soon.
These visits felt like vacation!
I also had to cancel appointments. We planned a full calendar, so those great three days with my mother meant that other
appointments had to give way. With 1 of those appointments I had difficulty accepting that it could not continue. But it was
also the one that made me feel; we see each other even more often and longer in the future.
I left for Spain with a double feeling. There was also a fear. The fear of having to "perform" in Spain (and maybe not
succeed). So: the fear to fail.
At the same time, I really wanted to leave, away, away from the Netherlands, but not away from the people I love.
I don't know if that kind of emotions are the cause of our nightmare-like journey.
Of course Lem did not want to go back at all. Beer, on the other hand, could not wait to be back (since arrival he has been
back working on "his piece" every day). Mar was happy to go back and decided to take more action, to work more on the land. She
had the feeling that she really did "nothing" in the Netherlands (that's correct). And Eric will visit his mother again in a
month, so he is already getting used to going back and forth.
In the meantime, "peace within me" is starting to return and the chaos that I have drawn to me in the Netherlands is subsiding.
I have a sore throat from everything. It is clear that many emotions have been triggered!
|
|
|
|
|
Write a comment