For English; below pictures.
Moeilijke week achter de rug.
Gek eigenlijk. Want er is niks aan de hand. Alles loopt min of meer; er zijn misschien wat kleine tegenslagjes, maar zeker geen
grote.
We bleken de watertank bijvoorbeeld toch gevuld te kunnen laten, tot vlak voor het verwijderen van de steigers. De aannemer was
niet zo bang voor roest. Alleen; door dit misverstand hadden we de hele volle tank in 1 dag geleegd. Het grootste deel op het
land, voor de bomen en de rest het ravijn in.
Urbano, de bouwer, kon zijn oren niet geloven. Hij was er even helemaal verslagen van. Hoe konden we dat nou verkeerd begrepen
hebben? Nou Urbano; dat is niet zo moeilijk. Niet alleen spreek je Spaans, maar je spreekt ook nog Andalusisch. En daar kunnen
we echt NIKS van maken. Een soort Zweedse klank in het Spaans. En je weigert iets per whatsapp te versturen, ook al hebben we
je uitgelegd dat we dan google translate kunnen gebruiken als we het niet kunnen volgen. Tja.
Maar gelukkig hadden we er nog een groot deel -10.000 liter- in laten zitten en was niet alles weg.
Gisteren hebben we dit aangevuld tot ongeveer 40.000 liter. Er kan 90.000 liter in.
Dat is echt een enorme luxe, dit water. Dat is onvoorstelbaar. Net zoiets als toen we een ijskast hadden gekocht voor hier. In
dezelfde ‘laag’ qua luxe. We hoeven geen water meer te halen, het loopt gewoon uit een waterleiding. We kunnen ermee afwassen,
koken, douchen, de tuin sproeien, handen wassen. Drinken gaat niet; daar is het net iets te verontreinigd voor.
We hebben hier wel een filter voor besteld.
Onze auto vertoond af en toe wat kuren, maar doet het daarna gewoon weer prima. Heel vreemd. We hadden hierdoor bedacht dat een
klein, goedkoop, tweede autootje-voor-noodgevallen geen overbodige luxe zou zijn. We hadden er een gevonden en stonden op het
punt deze op onze naam over te schrijven, toen ze bij het provinciale overschrijf punt een inschrijving in een gemeente in
Spanje als vereiste hadden. Ook niet verkeerd; misschien wordt het dan toch eens tijd me ergens in te schrijven.
Aangekomen bij de gemeente bleek degene die hierover ging op vakantie te zijn.
Nog even geen autootje erbij, dus.
De kat en de hond kunnen elke dag beter met elkaar overweg. Of ze ooit vrienden worden is de vraag, maar de kat neemt al bijna
niet meer de moeite een dikke staart te maken en te blazen als de hond te dicht bij komt. Sarah heeft al een paar keer een
klauw op haar snuit gehad, als ze te dicht bij de kat kwam. Maar daardoor ziet Sarah hem des te meer als een potentiële
speelkameraad (honden zijn wat vreemd daarin, vind ik).
Geen echt grote tegenslagen aldus.
Desondanks voelde ik me idioot gestrest bij elk karweitje wat ik aan het doen was. Waarom? Waarom? Ik begreep er niks
van.
Een paar dagen geleden kreeg ik eindelijk mijn vinger eronder. Ik was mijn vertrek hier alweer aan het creëren. Ik, de grote
zwerver. Al vanaf m’n vijfde levensjaar aan het verhuizen. Het lijkt wel of ik steeds sneller ergens ‘weg’ wil. Wat een patroon
zeg! Het jaagt me enorme angst aan als ik de gedachte aanneem dat ik me hier echt commit. Dan spant m’n hele buik zich en duwt
zich af hiertegen. Wat is er zo eng aan? Ik krijg het niet helemaal helder.
Ik voel faalangst. Maar waar ben ik bang in te falen? En naar wie? Ik zie de aarde voor me. Ben ik bang om te falen naar de
aarde toe? Ik voel zelfs dat ik de aarde al gefaald heb, als ik hier in ga. En bang ben voor een herhaling.
En het feit dat ik me altijd verantwoordelijk maak voor anderen (en dus ook de aarde), komt in me op. Ik maakte me bijvoorbeeld
verantwoordelijk voor een baby vogeltje wat uit z’n nest was gevallen vorige week. Ik voelde dit vogeltje vooral als een
‘last’, als een ‘ja zeg, dat kan er ook nog wel bij’ gevoel. Ik neem altijd de zorg aan als ik een hulpvraag ervaar. Waarom kan
ik hier niet in kiezen? Waarom overkomt me dit gewoon?
Dat soort gevoelens en gedachten kwamen omhoog.
Het zien van mijn angsten; de angst om voor mezelf te zorgen in plaats van me af te leiden met het zorgen voor anderen, de
angst om me te committen aan een plek, het zien hiervan hielp al. Ik heb ze in het vizier. Nu hoef ik niet meer braaf en
onbewust met ze mee te lopen. Want het is duidelijk waar de angst voor ‘commitment aan een plek op deze wereld’ toe gaat leiden
als ik ‘m z’n gang laat gaan. Juist; dan leidt het tot de volgende verhuizing. En dat wil niet.
Dus; ik voel de angst en ik zeg ertegen ‘ik wil hier zijn, ik vind het eng en toch; ik wil hier zijn.’
Dat maakt alle verschil. Mijn moeilijke week lijkt voorbij.
We modderen dus rustig verder hier met waterleidingen aanleggen en ingraven, de pergola verder uitbouwen voor nog meer schaduw,
hoogteverschillen in stukken grond gelijktrekken, de yurt voor vakanties pogen te verhuren (iets voor jullie?), etc.
Ondertussen kijken we naar het bouwen van een huisje voor de winter. Een tent werkt het beste in de Spaanse zomer om in te
slapen, maar het zou ook fijn zijn om overdag koel te kunnen zitten. Onderstaand huisje is een voorbeeld van wat we voor ons
zien; koel in de zomer, goed op te warmen in de winter en redelijk makkelijk zelf te bouwen.
|
|
It’s been a difficult week for me.
Strange actually, because there is nothing ‘really’ wrong. Everything is running more or less; there may be some minor
setbacks, but certainly no major ones.
We found, for example, that the water tank could still be filled up, until just before the scaffolding was going to be removed.
The contractor was not so afraid of rust. Only; due to this misunderstanding, we had emptied the entire tank in 1 day. The
majority on land, for the trees and the rest into the ravine (happy ravine!).
Urbano, the builder, could not believe his ears. He was completely defeated for a moment. How could we have misunderstood him
so badly? Well Urbano; that is not so difficult. Not only do you speak Spanish, but you also speak Andalusian. And we cannot
really make anything of it. A kind of Swedish sounding Spanish. And you refuse to send anything through whatsapp, even though
we've explained to you that we can use google translate to make sure we get it right. Oh well.
But luckily we had a large part -10,000 litre- left in it, so not everything was gone.
Yesterday we supplemented this to around 40,000 litres. It can actually hold 90,000 litres.
That is really a huge luxury, this water. That is unimaginable. Just like when we bought a refrigerator for here. In the same
"layer" in terms of luxury. We no longer need to get any water, it just runs from a water pipe. We can do the dishes, cook,
shower, spray the garden, wash hands. Drinking is not possible; it is just a little too polluted for that. We have ordered a
filter for this.
Our car shows some faults now and then, but then, later, it just works fine again. Very weird. We had thought that a small,
inexpensive second car for emergencies would not be a superfluous luxury. We had found one and were about to transfer it to our
name, when they demanded a municipality registration in Spain for this, at a provincial transfer point. Not a bad idea either;
maybe it will be time for me to register somewhere.
Arriving at the municipality for this, it turned out that the person who knows about these things is on vacation.
No car yet, it seems.
The cat and the dog get along better every day. The question is whether they will ever become friends, but the cat hardly takes
the trouble to make a big tail and hiss when the dog gets too close. Sarah has had a claw on her nose several times if she got
too close to the cat. But because of that, Sarah sees him all the more as a potential playmate (dogs are a bit strange in that,
I think).
No really big setbacks, as I pointed out.
Nevertheless, I felt stupidly stressed with every job I was doing. Why? Why? I didn't understand a thing about it.
A few days ago I finally got ‘my finger under it’: I was already creating my departure here. I, the big traveller. Always
relocating since the age of five. It seems that I want to "leave" somewhere in a faster and faster mode. What a pattern! It
scares me terribly, for instance, when I assume that I am really committed here. Then my whole stomach strains and pushes
itself against this. What's so scary about it? I am not completely clear.
I feel fear of failure. But what am I afraid of failing at? And to whom? I see the earth in front of me. Am I afraid of failing
towards the earth? I even feel that I have already failed the earth when I go further into this. And am afraid of a
repeat.
And the fact that I always make myself responsible for others (and therefore also the earth) comes to mind. For example, I made
myself responsible for a baby bird that had fallen out of its nest last week. I felt this bird mainly as a "burden", as a
"sure, add it to my pile of things to do" feeling. I always take care of others, when I experience a request for help. Why
can't I choose this? Why does this just happen to me?
Feelings and thoughts like that came up.
Seeing my fears; the fear of taking care of myself instead of distracting myself by taking care of others, the fear of
committing myself to a place, etc. Seeing these fears helped. I have them in my sight now. Now I no longer have to walk with
them obediently and unconsciously. Because it is clear where the fear of "commitment to a place in this world" will lead if I
let it go its own way. Right; then it leads to the next move. And that, I don’t want!
So; I feel the fear and I say against it "I want to be here, I find it scary and yet; I want to be here. "
That makes all the difference. My difficult week seems over.
So we calmly plod along here with laying water pipes and digging them in, expanding the pergola for more shade, equalizing
height differences in pieces of land, etc. In the meantime, we are looking at building a house for the winter. A tent works
best for sleeping in the Spanish summer, but it would also be nice to be able to sit in a cool spot during the hot days. The
house below is an example of what we see before us; cool in the summer, good to heat up in winter and relatively easy to build.
|
|
|
|
|
Write a comment