English below pictures.
We zijn hard aan het werk om de yurt op te knappen, mooi te maken en in te richten. Het lelijke, maar noodzakelijke, grondwerk
is bijna gedaan. Het is een hoop werk, maar ook erg leuk om te doen, omdat de resultaten snel(ler)zichtbaar zijn (sneller dan
bij het algemene werk op het land, wat eindeloos lijkt).
Ik had weer eens veel te positief gedacht over de tijdstermijn met het verhuren van de yurt, of het doen van retreats. Maar nu
wordt helder dat het eerste weekend retreat weekend zal vallen op 6/7/8/9 september. Daarna komen Anna en haar gezinnetje
lekker ontspannen in hun yurt. Pas hierna zal de yurt beschikbaar komen voor losse verhuur. Dat zal dus zijn vanaf 1 oktober.
Ik heb nog 1 weekend retreat gepland staan in oktober (in totaal dus maar 2 weekendretreats dit jaar).
Het is leuk om plannen te gaan maken voor komend jaar, qua retreats!
De website wordt ook steeds vollediger;
https://www.profoundretreats.com/yurt-vakanties-en-glamping/
Vanaf eind komende week kan ik eindelijk meer mooie yurtfoto’s online zetten.
Vorige week werd ik 50 jaar. Een paar weken ervoor begon mijn mind te kwaken dat dat toch wel heel bijzonder was en ik het
moest vieren. Maar gaandeweg zakte die gedachte weg. Ik vier al een aantal jaren mijn verjaardag niet meer. Het heeft niks te
maken met ‘niet ouder willen worden’, of ‘niet willen dat iemand mijn leeftijd weet’. Ik vind het gewoonweg niet interessant
meer. En deze keer bereikte het ook dat nivo van ‘pfff, nou ja, laat maar’. Ik besloot wel iets anders-dan-anders te doen op
die dag. Niet ‘gewoon’ werken zoals altijd, maar een dagje naar het strand gaan. Dat was heerlijk! Dus misschien toch een
beetje gevierd?
Saar was mee, haar eerste strand ervaring. Ze was helemaal kapot toen we terug waren; zoveel indrukken.
Saar en Nameless kunnen steeds beter overweg met elkaar. Ze ‘spelen’ elke dag urenlang samen. Nameless omdat hij z’n broertje
mist en Saar omdat ze haar zusje en broertje mist. Ze spelen ieder op een eigen nivo, waarbij de hond haar kracht niet kent ten
opzichte van Nameless en de kat verbaasd is als Saar even een zware poot op hem zet. Maar Saar weer verbaasd is als de kat
ineens omhoog klimt ergens, of op plekken kan en mag komen waar zij niet mag komen (zoals de tuintjes).
Laatst was er een brand vlakbij. Er vlogen helikopters over ons hoofd met grote waterzakken en een vliegtuigje die de boel
begeleidde. Na enig zoeken (er is overal een facebookgroep voor, dus ook over branden in Spanje) vond ik uit dat er 3 branden
waren bij Pinos del Valle, net over de berg. Eric en ik fantaseerden even over wat te doen als het hierheen kwam. In de
watertank schuilen? Eric’s nieuwsgierigheid was gewekt en hij ging met de auto op onderzoek uit. Hij zag de actie van dichtbij
(zie foto’s).
Onze auto doet steeds vreemdere dingen. De ene keer werkt de airco niet, behalve als je met een lang hard voorwerp in de motor
ergens tegenaan slaat. De andere keer laadt de accu niet op en start de auto niet of amper. We hebben gelukkig 2 accu’s en
laden ze om de beurt op. Dan weer rammelt de versnellingsbak en blijkt deze los te hangen.
Het is een symbolische weergave van hoe we ons voelen: Onze onzekerheden met betrekking tot wat we hier aan het doen zijn en de
voortgang hiervan. De auto is onze onmiskenbare spiegel en versterkt daarmee onze onzekerheid alleen maar.
Ik voel me regelmatig onzeker over het leven hier, zoals ik al eerder schreef. Vaak heb ik dit ‘in de smiezen’, maar soms
verzeil ik erin en leef ik die onzekerheid. Dat is nog steeds lastig om uit te ontkoppelen. Ik vind bijvoorbeeld dat ik op deze
gevorderde leeftijd toch gewoon moet weten wat ik in godsnaam aan het doen ben. Maar ik ben van binnen nog net zo wispelturig
en van ‘we zien het allemaal wel’, als dat ik was toen we in 2005 naar NZ emigreerden. Ik heb alleen nu de gedachte dat ik het
allemaal WEL moet weten. En dat sleep ik mee als een zware last.
Vandaag heb ik besloten dat ik net zoveel recht heb om het niet te weten als toen en dat ik nog zeker 50 jaar verder aan ga
klooien, net doend alsof ik het weet. Ik laat die zware serieusheid weer gaan.
Nikki en JF zijn nog harder aan het werk dan wij. Ze zijn van plan vanaf september op hun land te wonen en hebben een klein,
erg leuk huisje gebouwd. Hun creativiteit en doorzettingsvermogen is inspirerend. We eten 1 keer in de maand samen, eerst bij
de een, dan bij de ander en laten onze vorderingen dan ook meteen aan elkaar zien. Daarnaast proberen Nikki en ik ruimte
te maken om elkaar in elk geval een keer per week te zien, wat fijn is! Eric gaat komende week JF helpen met de aanleg van de
elektriciteit bij hun.
Eric en Mar gaan in september naar Nederland om oma een kort bezoekje te brengen en nemen Lem mee terug. Het gaat goed met Lem
in Nederland, maar ik ben toch wel erg blij om hem weer te zien straks.
|
|
We are working hard to redecorate the yurt, make it beautiful and patching it up. The ugly but necessary groundwork is almost
done. It is a lot of work, but also very fun to do, because the results are visible (more) quickly(:faster than with general
work on land, which seems endless).
I had once again thought too positively about the time period for renting out the yurt, or doing retreats. But now it has
become clear that the first weekend retreat will fall on 6/7/8/9 September. After that Anna and her family come to relax in
their yurt. Only after this will the yurt become available for rental. That will therefore be from 1 October. I have another
weekend retreat planned in October (so in total only 2 weekend retreats this year).
It is nice to make plans for next year in terms of retreats!
The website is also becoming more complete; https://www.profoundretreats.com/yurt-vakanties-en-glamping/
From the end of next week I can finally put more beautiful yurt photos online.
Last week I turned 50. A few weeks before my mind started to quack that it was very special and I had to celebrate. But
gradually that thought faded. I have not celebrated my birthday for a number of years. It has nothing to do with "don't want to
get older," or "don't want anyone to know my age." I just don't find it interesting anymore. And this time it also reached that
level of "pfff, well, never mind". I decided to do something different on that day. Do not "just" work as usual, but go to the
beach for a day. That was delicious! So maybe a little bit of a celebration?
Saar was with us, her first beach experience. She was completely exhausted when we returned; so many impressions.
Saar and Nameless get along better and better. They "play" together for hours every day. Nameless because he misses his brother
and Saar because she misses her sister and brother. They each play at their own level, where the dog does not know its strength
compared to Nameless and the cat is surprised when Saar places a heavy leg on him. But Saar is surprised when the cat suddenly
climbs up somewhere, or can -and may- go to places where she is not allowed (such as the gardens).
Recently there was a fire nearby. Helicopters flew over our heads with large water bags and an airplane that accompanied
everything. After some searching (there is a Facebook group for everything, so also about fires in Spain) I found that there
were 3 fires at Pinos del Valle, just over the mountain. Eric and I fantasized for a moment about what to do when it came here.
Hide in the water tank? Eric's curiosity was aroused and he went exploring by car. He saw the action up close (see
photo).
Our car is doing strange things. Sometimes the air conditioner does not work, unless you hit something with a long, hard object
in the engine. The other time the battery does not charge and the car does not start or barely starts. Fortunately, we have 2
batteries and charge them in turn. Then again the gearbox rattles and appears to be hanging loose.
It is a symbolic representation of how we feel: Our uncertainties with regard to what we are doing here and the progress
thereof. The car is our unmistakable mirror and thus only reinforces our uncertainty.
I often feel insecure about life here, as I wrote before. I often have this "in my view", but sometimes I end up ‘in’ it and
then live in that uncertainty. That is still difficult to disconnect from. For example, I think that at this advanced age (of
50), I just have to know what the hell I'm doing. But on the inside I am just as fickle and "we will see" as I was
when we emigrated to NZ in 2005. I now only have the idea that I DO have to know it all. And I drag that along as a heavy
burden.
Today I decided that I have just as much right not to know it, as I did then and that I will continue to go on for at least 50
years, just as if I know. I let that heavy seriousness go again.
Nikki and JF are working even harder than we are. They are planning to live on their land from September on and have built a
small, very nice, creative and cosy house. Their creativity and perseverance is inspiring. We eat together once a month, first
with the one, then with the other, and show our progress in the mean time. In addition, Nikki and I try to make room to see
each other at least once a week, which is great! Eric is going to help JF with the construction of their electricity next
week.
Eric and Mar are going to the Netherlands in September to pay grandma a short visit and take Lem back. Lem is doing well in the
Netherlands, but I am very happy to see him again soon.
|
|
|
|
|
Write a comment