For English below pictures.
Na mijn boze week en lastige op-en-neer emoties, had ik Nikki een berichtje gestuurd om te vragen of ze eens kon ‘kijken’ wat
er emotioneel met mij aan de hand was, omdat ik er geen touw aan vast kon knopen.
Ze zond me een lang bericht terug waarin ze uitlegde dat ze zag dat ik omringd was door allerlei mogelijke wegen en keuzes,
maar compleet stil stond. Haast bevroren. Omdat ik niet meer ‘zomaar’ een keuze wilde maken. Ik wilde dat de keuze die ik zou
maken, welke het ook was, gebaseerd zou zijn op iets ‘echts’. Namelijk een complete alignment van mijn hele zelf. Iets anders
wilde ik –schijnbaar- niet meer.
Ze beschreef dat ik me verloren voelde daardoor, omdat ik niet wist ‘hoe dit te doen’.
Dat resoneerde en opende een nieuw perspectief voor mij, waarmee ik me sindsdien bezig houdt. Ik begrijp dat ik beslissingen
vaak mentaal maak. Soms maak ik ze ook met mijn buik; mijn emoties en intuïtie. Maar vrijwel nooit maak ik ze vanuit mijn hart.
Ik besefte dat ik ernaar zocht deze 3 op een lijn te krijgen. Maar dan moest ik toch eerst gaan snappen hoe mijn hart voelt,
beslissingen maakt, met mijn hersenen communiceert daarin. Dus ik mediteerde veel in de week dat Eric weg was en Anna net hier
was. Daarin was ik waarschijnlijk erg saai gezelschap.
Op een gegeven moment vertelde ik Beer dat ik bij andere mensen wel kon zien vanwaaruit ze leven en waar ze hun energie vandaan
halen, maar bij mezelf was het lastiger. Ik kon bij anderen ook prima zien of ze hun beslissingen uit hun buik, hart of hoofd
maakten.
Beer vroeg of ik bij hem kon zien hoe het bij hem zat. Vooral omdat hij zich zoveel beter voelde sinds ik hem Nikki’s berichtje
had verteld. Beer zit namelijk met hetzelfde probleem; vanwaaruit maak je beslissingen? En vooral als je wil dat ze zuiver zijn
en niet gemanipuleerd worden door je hersenen. Het was in elk geval schijnbaar exact de informatie die hij nodig had. Hij ging
zich ‘werpen’ op beslissingen maken vanuit zijn hart (vaak dingen die spannend zijn om te doen).
Bij Beer zag ik in zijn energie dat hij zijn mentale energie ingedamd/ingeperkt had. Ik zag dat het bijna geforceerd
afgeschermd was om niet de overhand te nemen. Zijn hart kwam tot hetzelfde nivo van energie en zijn buik ook (zijn buik was wat
‘angstig’ om zo ver uit te breiden). Zijn energieën waren daardoor op 1 lijn. Dit had hij niet bewust proberen te
bereiken.
Door bij Beer te kijken, wist ik dat bij mij mijn hoofd de overhand heeft. Tot oneindige verten uitstrekt. Mijn hart doet af en
toe heel voorzichtig een teen in het water en besluit dan dat het veel te koud is om erin te duiken. Mijn buik gaat af en aan;
expandeert, verkrampt. Ik besefte op dat moment dat het voor mij belangrijk was om vanuit mijn hart te gaan leven. Ik zie
dat het hart de leiding zou moeten hebben (in de meest ideale navigatie situatie) in keuzes en mijn hoofd en buik dit moeten
ondersteunen. Deze 3 horen op z’n minst samen te werken.
Maar hoe?
Ik begon maar gewoon met oefenen op Eric toen hij terug was (Eric en Mar waren een week naar Nederland geweest. Anna was
ondertussen met haar moeder en dochtertje Ali gearriveerd twee dagen voordat Eric. Eric zou Lem weer mee terug nemen naar
Spanje).
Ik probeer dus, op ieder moment dat ik er maar aan denk, mijn hart te openen. Ook als ik in een oude pijn getriggerd wordt.
Midden in een ‘aanvaring’ open ik mijn hart en ineens lijkt het hele gebeuren gewoon oud nieuws. Een eindeloze herhaling van
dezelfde kinderpijnen. Ik voel geen behoefte meer om te verklaren waarom ik gelijk zou hebben in mijn gekwetstheid, of in mijn
reactie. Het werkt idioot goed; de aanvaring is acuut voorbij.
Eric oefent ook op mij. En zo pogen we het leven maar eens vanuit een ander perspectief te benaderen. Namelijk vanuit ons
hart.
Het voelt wat ‘mechanisch’ om dit zo aan te pakken, maar ik vind dat ik wel lang genoeg in cirkels gelopen heb. Ik ben bereid
om alles te uit te proberen, alles los te laten, alles om te gooien, om een volgende stap te kunnen maken. De wereld zoals ik
deze tot nu toe ervaren heb, ken ik nu wel. Ik wil de wereld ervaren op een andere manier en keuzes maken vanuit een ander deel
van mij.
De normale stand van zaken qua energie in onze relatie, is dat ik ‘het hoofd’ ben en Eric ‘de buik’. Sinds we ons hart steeds
openzetten is dat wat door elkaar gegooid. Alles moet weer een nieuwe plek vinden.
Anna, Ali en Nel vermaken zich hier prima ondertussen. Ze zijn erg blij met de inrichting van de yurt en eromheen. De douche
was net op tijd helemaal klaar (ener laatste dag moest ik nog een drukpomp kopen om de waterdruk op te hogen, anders werkte de
geiser niet).
Nadat we alles gefocust had op het klaarkrijgen van de yurt, was het lekker instorten toen we daarmee konden stoppen.
Vandaag zijn we pas weer begonnen met werken aan ons eigen stukje. En Beer is begonnen met het bouwen van een hut voor de
winter, voor hemzelf.
Lem is weer hier! Met dikke verse tegenzin kwam Lem weer terug. Hij klaagt helaas nog net zoveel als voordat hij vertrok, over
de warmte hier, het buitenleven, het compost toilet, etc. Hij had de laatste weken in Nederland nog even flink hard gewerkt met
het schoonmaken en opruimen van een oude zolder bij iemand. Daar was hij erg tevreden over. Hij kan niet wachten tot hij een
plek vind om te leven in Nederland. Als hij de tijd kon duwen, dan zou hij zorgen dat hij al 18 jaar was en op zichzelf kon
wonen daar.
Voor ons is het ook weer –een beetje- aanpassen aan Lem’s gewoonten en ideeën, wat niet altijd makkelijk is.
Om de een of andere reden voelt alles wat lichter, luchtiger en meer hoopvol dan dat het de afgelopen weken gevoeld heeft.
|
|
After my angry week and awkward up-and-down emotions, I sent a message to Nikki asking if she could "see" what was going on
emotionally with me because I didn’t get it. She sent me back a long message explaining that she saw that I was surrounded by
all sorts of possible paths and choices, but stood completely still. Almost frozen. Because I no longer "just" wanted to make a
choice. I wanted the choice that I would make, whatever it was, to be based on something "real". Namely a choice from a state
of complete alignment of my entire self. Apparently I didn't want anything else anymore.
She described how I felt lost because I didn't know "how to do this."
That definitely resonated and opened up a new perspective for me, with which I have been busy since. I understand that I often
make decisions mentally. Sometimes I also make them with my stomach; my emotions and intuition. But I hardly ever make them
from my heart. I realized that I was trying to get these three in sync. But then I first had to understand how my heart feels,
makes decisions, communicates with my brain, etc. So I meditated a lot in the week that Eric was gone and Anna had just arrived
here. I was probably very boring company in that.
I told Beer at some point that I could see in other people from where they ‘live’ and where they get their energy from, but it
was more difficult for myself. I was also able to see with other people if they made their decisions from their stomach, heart
or head.
Beer asked if I could see how he was doing. Especially since he felt so much better since I told him Nikki’s message. Beer has
the same problem namely; from where do you make decisions? And especially if you want them to be pure? It was apparently the
exact information he had also needed in that moment. He started to "throw himself" at making decisions from his heart (often
things that are a bit scary to do).
Looking at Beer’s energy, I saw that he had dammed / curtailed his mental energy. I saw that it was almost cramped, so as to
not take the upper hand. His heart came to the same level of energy and so did his belly (his belly was somewhat "anxious" to
expand so far). His energies were therefore in one line. That would explain why he was feeling so much better. Not that he
consciously tried to get his energies this way.
After looking at Beer, I knew that my head has the upper hand in me. Extending to infinite distances. Occasionally, my heart
carefully puts a toe in the water and then decides that it is much too cold to dive into it. My belly goes off and on;
expands/contracts. I realized at that moment that it was important for me to start living from my heart. I see that the heart
should be in charge (in the most ideal navigation situation) in choices and my head and stomach should support this. These 3
should at least work together.
But how?
I started practicing this new insight on Eric, when he was back (Eric and Mar had been to the Netherlands for a week. Anna had
meanwhile arrived with her mother and daughter Ali two days before Eric. Eric would take Lem back to Spain again).
So at every moment I think about it, I try to open my heart. Even if I am triggered in an old pain. In the middle of a
"collision" I open my heart and suddenly the whole thing just seems old news. An endless repetition of the same childhood
pains. I no longer feel the need to explain why I would be right in my hurt or in my response. It works stupidly well; the
collision is over immediately.
Eric also practices on me. And so we try to approach life from a different perspective. Namely from our heart.
It feels a bit "mechanical" to do it this way, but I think I have walked around in circles long enough by now. I am willing to
try everything, to let everything go, to turn everything around, to be able to take the next step. I now know the world as I
have experienced it so far. I want to experience the world in a different way and make choices from a different part of
me.
The normal state of affairs in terms of energy in our relationship is that I am "the head" and Eric "the belly". Since we keep
opening our hearts, it has been a bit confused. Everything has to find a new place again.
Anna, Ali and Nel are having a great time here. They are very happy with the design of the yurt and around it. The shower was
ready just in time (on the last day I had to buy a pressure pump to increase the water pressure, otherwise the geyser would not
work).
After we focused everything on getting the yurt ready, it was nice to collapse when we could stop.
Today we only started working on our own piece again. And Beer has started building a cabin for the winter for himself.
Lem is here again! Lem returned extremely reluctantly. Unfortunately, he complains just as much as before he left, about the
heat here, the outdoor living, the compost toilet, etc.
In recent weeks in the Netherlands he had worked hard to clean and tidy up an old attic at someone’s place. He was very
satisfied with that. He cannot wait until he finds a place to live in the Netherlands. If he could push the time, he would make
sure he was already 18 years old and could live on his own there.
For us it is again - a bit - adapting to Lem's habits and ideas, which is not always easy.
For some reason, everything feels lighter, more airy and more hopeful than it has felt in recent weeks.
|
|
|
|
|
Write a comment